Οι παρελάσεις που ακυρώνονται, οι αναμνήσεις που χάνονται…
Θυμάμαι σχεδόν κάθε παρέλαση που έκανα ως μαθητής. Δημοτικού, Γυμνασίου, Λυκείου.
Σχεδόν όλες. Κι όχι για μένα. Για το βλέμμα της κυρά-Λένης, της γιαγιάς μου και της κυρά Ειρήνης, της μάνας μου. Είχαν τέτοιο καμάρι στο βλέμμα τους για τον «Νίκο» τους που με έκανε να αισθάνομαι καμιά δεκαριά πόντους πιο ψηλός!
Θυμάμαι την ανυπομονησία τους όταν παίρναμε τα ρούχα της παρέλασης, να τα δουν φορεμένα πάνω μου. Την περηφάνια τους όταν μαζί με τους συμμαθητές και φίλους περνάγαμε από μπροστά τους. Την ευγνωμοσύνη τους στο τέλος της παρέλασης. Λες και γύριζα από τον πόλεμο νικητής… Και μετά φαγητό. Όλοι μαζί. Στο σπίτι ή σε κάποια ταβέρνα… Με αφορμή την παρέλαση αλλά αιτία την αγάπη της οικογένειας. Αυτή που κάνει τις εθνικές επετείους και τις λοιπές αργίες, ευκαιρία για να μαζευτούμε σαν οικογένεια! Εν προκειμένω και για φρεσκάρισμα της μνήμης.
Μνήμες από τη γιαγιά που τον έζησε τον πόλεμο του ’40 στο πετσί της. Ιστορίες για την Κατοχή, τους Ναζί, την πείνα. Τον πόνο… Τον φόβο. Αλλά και τη γενναιότητα των ανθρώπων. Οι μόνες ιστορίες που όσο μεγάλωνα τόσο μεγάλωναν κι αυτές στο μυαλό μου. Το αντίθετο δεν συμβαίνει συνήθως; Ναι… Αλλά εδώ οι ήρωες ήταν πραγματικοί! Και νίκησαν τον πιο ισχυρό εχθρό που είχε ποτέ η ανθρωπότητα. Τους Ναζί…
πηγή φωτογραφίας: AP Photo/Giannis Papanikos
Τα παιδιά πέρυσι, πρόλαβαν να παρελάσουν στην 28η Οκτωβρίου. Στις 25 του Μάρτη είχε έρθει ο κορονοϊός… Αυτός που είναι ακόμα εδώ και ακύρωσε πάλι την παρέλαση. Μαζί και τις αναμνήσεις των παιδιών. Αναμνήσεις που όσο περνάνε τα χρόνια, μοιάζουν πια ολοένα και πιο δυσεύρετες, ολοένα και πιο πολύτιμες.
Η γενιά του πολέμου λιγοστεύει… Οι γιαγιάδες και οι παππούδες που έζησαν την κατοχή, μετακομίζουν σιγά-σιγά στην απάνω γειτονιά. Οι φαμίλιες δεν μπορούν καν να μαζευτούν ελέω κορονοϊού… Περίεργες εποχές. Άσε που δεν την θέλανε την παρέλαση, οι… μοντέρνοι, οι προοδευτικοί! Το περνάνε στα παιδιά σαν να είναι κάτι κακό.
πηγή φωτογραφίας: AP Photo/Giannis Papanikos
"Τι λένε βρε γιαγιά; Να βλέπανε στα μάτια σου πόσο καμάρωνες… Να βλέπανε στα μάτια μου την ευτυχία που σε έκανα να καμαρώνεις. Μαζί και την Τιμή για όσους σκοτώθηκαν τότε. Για να είμαι εγώ ελεύθερος. Για να μπορείς εσύ να… κοροϊδεύεις την παρέλαση. Να κοροϊδεύεις ότι σημαίνει «πατρίδα»"…
Οι παρελάσεις που ακυρώνονται, οι αναμνήσεις που χάνονται… Ό,τι μας μάζευε λιγοστεύει. Μαζί με τους ανθρώπους που έζησαν τον πόλεμο. Μαζί με αυτή τη γενιά της θυσίας… Μια γενιά που χαμογελά για τα παιδιά που λυπούνται επειδή δεν θα παρελάσουν. Γιατί αυτή η λύπη, θα γίνει προσμονή… Κι όταν ξανάρθει η ώρα θα το απολαύσουν διπλά… Και την παρέλαση και το μάζεμα της φαμίλιας. Κυρίως το καμάρι της γιαγιάς, της μαμάς… Της οικογένειας.
Καλή 28η Οκτωβρίου…
Καλή Λευτεριά!
Νίκος Συρίγος
Διευθυντής του Onsports.gr / Ραδιοφωνικός παραγωγός στον ΜΟΥΣΙΚΟΣ 98,6
Περιμένω τις εντυπώσεις σου στον προσωπικό μου λογαριασμό στο Instagram.
