Τη μια στιγμή μπαμπάς, την άλλη όμηρος!

Και δυστυχώς όταν μία σχέση, ένας γάμος φτάνει στο σημείο να διαλυθεί, όταν το εμείς μπαίνει κάτω από το εγώ, το δηλητήριο ρέει άφθονο… Και την πληρώνει σχεδόν πάντα ο πατέρας. Λάθος. Πρώτα ο πατέρας και μετά το παιδί. Πολλές φορές ταυτόχρονα και οι δύο.

Δεν ξέρω υπό ποιες συνθήκες και με ποιο κριτήρια ο Νομοθέτης είχε αποφασίσει η μάνα να είναι κυρίαρχη στη ζωή του παιδιού μετά το χωρισμό. Ξέρω όμως ότι στο πέρασμα των χρόνων αυτή η κατάσταση, εξελίχθηκε και εξελίσσεται πολλές φορές σε ασυδοσία. Ή τουλάχιστον επίδειξη ισχύος από την πλευρά της μάνας που πολλές φορές εκδικείται τον πατέρα μέσω του παιδιού. Είναι πια πολλές οι ιστορίες, αμέτρητα τα παραδείγματα που η πατρότητα εξελίσσεται σε ομηρεία, με θύτη την πρώην σύζυγο και θύματα τον πατέρα και το παιδί ή τα παιδιά.

Διαβάζω εδώ και καιρό ότι το Νομοσχέδιο για τη Συνεπιμέλεια που αναμένεται να ψηφιστεί θα αλλάξει εν πολλοίς αυτή την κατάσταση. Και θα αποκαταστήσει τη Δικαιοσύνη. Μαζί και το δικαίωμα του πατέρα και του παιδιού να έχουν ΚΑΝΟΝΙΚΗ σχέση και όχι να βρίσκονται σε καθεστώς αιχμαλωσίας. Μια σχέση την κανονικότητα της οποίας θα έπρεπε να την επιδιώκει αν όχι να πασχίζει για αυτή η πρώην σύζυγος, η μάνα. Για το παιδί της.

Αλλά είπαμε… Εγωισμός λέγεται και όταν αυτός ευνοείται, θρέφεται και από το Νόμο, γίνεται ολοένα και μεγαλύτερος συνθλίβοντας οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα. Συνθλίβει, εξαφανίζει ακόμη και την ψυχή…

Θέλω να απευθυνθώ λοιπόν στις γυναίκες, στις μαμάδες, ειδικά σε αυτές που τράβηξαν χωριστό δρόμο από τον πατέρα του παιδιού τους: Αφήστε μας να είμαστε μπαμπάδες. Κι όχι παρκαρισμένοι για όταν και όποτε. Όχι αραιά και που. Όχι μπαμπάδες του κάθε δεύτερου Σαββατοκύριακου και υπό αυστηρές προθεσμίες. Όχι μπαμπάδες του άγχους αλλά της αγάπης. Όχι μπαμπάδες του ρολογιού αλλά με τις ώρες… Πάντα και για πάντα! Για το παιδί, για τα παιδιά μας.

Ενεργοί μπαμπάδες όπως λέγεται και η κίνηση για να μπει επιτέλους τέλος σε αυτή την τραγωδία με θύματα μπαμπάδες και παιδιά.

Δεν είναι νίκη της γυναίκας αυτό το άθλιο καθεστώς που επικρατεί. Είναι η μεγαλύτερη ήττα της. Γιατί αδικεί τη μητρότητα. Μια μάνα πρέπει να παλεύει πάντα για το καλό του παιδιού της. Κι όταν το παιδί στερείται τον πατέρα του μάλλον δεν είναι για καλό…

Υγ. Δεν είναι «τόλμη» από πλευράς των κομμάτων να αλλάξουν αυτή την κατάσταση. Είναι το αυτονόητο. Το προφανές. Το φυσιολογικό. Και επιτέλους πρέπει κάποια στιγμή στην Ελλάδα να στηρίξουμε και το φυσιολογικό.

Νίκος Συρίγος
Διευθυντής του Onsports.gr / Ραδιοφωνικός παραγωγός στον ΜΟΥΣΙΚΟΣ 98,6

Περιμένω τις εντυπώσεις σου στον προσωπικό μου λογαριασμό στο Instagram.