Πότε σε προστατεύω και πότε σε πνίγω;

Την εποχή που ήμουν παιδί δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα. Έφευγα για την «πλατεία» το πρωί και γύριζα το μεσημέρι. Παίζαμε μπάλα για ώρες με τους φίλους μου… Τα καλοκαίρια ήμουν κάθε μέρα στην πλατεία. Πάλι από το πρωί μέχρι το μεσημέρι… Κάποιες φορές και το απόγευμα! Κι ήμουν πιο μικρός από την Έλενα! Κάποιες μέρες που έκανε τρομερή ζέστη, πήγαινα στα σπίτια των κολλητών μου ή έρχονταν αυτοί στο δικό μου για Subbuteo ή ΑΤΑRI (Googlαρετα). Για έναν αδιευκρίνιστο λόγο η μάνα μου και ο πατέρας μου δεν έδειξαν ποτέ να ανησυχούν. Δεν με φόβισαν. Ούτε με φοβέρισαν… Μου έδειξαν εμπιστοσύνη. Ή έτσι ήθελα να πιστεύω. Αδιάφοροι πάντως δεν ήταν. Θαρρώ πως είχαν βρει αυτό που λέμε «ισορροπία» ανάμεσα στην προστασία και το… πνίξιμο! Εκεί που μάλλον τα κάνω… θάλασσα εγώ! Ακόμη και τώρα που έχω την εμπειρία της Εύας!

Η Έλενα οδεύει στο 13ο έτος της ζωής της. Μεγαλώνει. Και επαναστατεί… Θέλει να πηγαίνει και εκείνη στην «πλατεία». Με τις φίλες της. Δεν είπα όχι. Αλλά δεν είπα και ναι. Το κάθε μέρα των δικών μου καλοκαιρινών αναμνήσεων, έγινε «βαριά-βαριά» 2 φορές την εβδομάδα. Και το όταν κάνει ζέστη στα σπίτια των φίλων έγινε «άμα θέλουν τα κορίτσια να έρχονται σπίτι». Για να το κάνω πιο… ελκυστικό είπα «κερνάω τα φαγητά». Ίσως και για να καλύψω την απουσία!

Προσπάθησα να με δικαιολογήσω. Στον εαυτό μου. Είπα «η Έλενα είναι κορίτσι». Μετά με είπα «βλάκα και άδικο». Είπα «δεν είναι ίδια τα χρόνια». Μετά μου απάντησα «και θα την πληρώσει το παιδί γι’αυτό;». Μετά με έπιασαν και οι τύψεις, επειδή πλακωθήκαμε με την Έλενα, που δεν έχουμε ανταλλάξει ούτε στραβή ματιά… Αλλά αυτό ήταν το λιγότερο. Γιατί ξέρω ότι αυτός που θέλει το καλό σου πολλές φορές είναι και αυτός που έρχεται σε σύγκρουση μαζί σου…

Κι έψαξα να βρω την ισορροπία. Αυτή την ισορροπία που είχαν οι δικοί μου γονείς. Που μάλλον δεν γεννήθηκαν σοφοί… Αλλά έδειξαν σοφία στο μεγάλωμα των παιδιών τους. Μας μεγάλωσαν καλά. Ελεύθερα αλλά όχι ασύδοτα. Ανεξάρτητα αλλά όχι αδέσποτα… Αυτό που είπα στην κόρη μου! Αλλά μάλλον δεν πείστηκε… Ή δεν έδειξε να πείθεται για να διεκδικήσει το κάτι παραπάνω.

Ελενίτσα μου, συγγνώμη… Ακόμη δεν ξέρω που σε προστατεύω και που σε «πνίγω». Δεν την έχω βρει ακόμη την ισορροπία. Αλλά το ψάχνω. Και ελπίζω να το βρω. Εύχομαι και προσεύχομαι, μέχρι τότε, να μην έχεις χάσει πολλά από αυτά που θες να ζήσεις με τις φίλες σου… Εσύ βιάζεσαι να μεγαλώσεις και εγώ σε βλέπω ακόμη μωρό. Κάπου στη μέση θαρρώ πως θα… συναντηθούμε! Αρκεί να καταλαβαίνεις, να νιώθεις ότι σ’αγαπάω… Το νιώθεις; Ε;

Νίκος Συρίγος
Διευθυντής του Onsports.gr / Ραδιοφωνικός παραγωγός στον ΜΟΥΣΙΚΟΣ 98,6

Περιμένω τις εντυπώσεις σου στον προσωπικό μου λογαριασμό στο Instagram.