Τι έμαθα όλους αυτούς τους μήνες που δεν μένω με την κόρη μου…

Δεν ξέρω αν είμαι ένας συνηθισμένος μπαμπάς. Μπορεί και ναι. Πριν μπω στο κεφάλαιο της ζωής μου «χωρισμένος μπαμπάς», η ευτυχία της ζωής ήταν για μένα μια στιγμή. Κάθε βράδυ. Την ώρα που έβαζα για ύπνο την Έλενα. Τη μικρή μου. Ό,τι και αν είχε συμβεί μέσα στη μέρα, με όποιον κι αν είχε συμβεί, όποτε κι αν είχε συμβεί, το πρωί ή πριν μερικά λεπτά, δεν με ένοιαζε καθόλου. Την ώρα που την σκέπαζα και της έδινα ένα φιλί και μια αγκαλιά, αυτή την αγκαλιά, τα ξέχναγα όλα, έλεγα στην Έλενα «Καληνύχτα, κόρη μου, όνειρα γλυκά, σ’αγαπώ…», μου απαντούσε «καληνύχτα μπαμπάκα κι εγώ σ’αγαπώ», ψιθύριζα στον Νίκο «χαλάλι» και ένιωθα ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στην πλάση…

Όταν χωρίζεις αυτό το χάνεις

Όταν χωρίζεις αυτό το χάνεις. Το στερείσαι. Άρα, χάνεις την στιγμή που νιώθεις την απόλυτη ευτυχία. Βαρύ το τίμημα. Ασήκωτο. Κι αυτό είναι το πρώτο μάθημα που παίρνεις. Να αντέχεις τον πόνο. Να πηγαίνεις στο κρεβάτι το βράδυ χωρίς αυτή τη διαδικασία της ευτυχίας. Να καληνυχτίζεις την Έλενα από το τηλέφωνο. Να μην την αγκαλιάζεις, να μην τη φιλάς, να μην την σκεπάζεις… Έναν χρόνο, κοντά, μετά και δεν το έχω συνηθίσει. Δεν θα το συνηθίσω ποτέ. Κι αυτό μου δείχνει ότι υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη από τη συνήθεια. Η αγάπη. Του μπαμπά προς την κόρη… Του μπαμπά στο παιδί. Του μπαμπά…

Οι μέρες γίνονται εβδομάδες, οι εβδομάδες μήνες, οι μήνες μπορεί να γίνουν χρόνια. Τι μαθαίνεις; Να αντέχεις. Και να προσπαθείς να μην μετράς το χρόνο ανάποδα. Να μην ζεις σε αντίστροφη μέτρηση. Να ζεις, όχι περιμένοντας πότε θα ξαναδείς την κόρη σου… Αλλά να, υπάρχουν κάποιοι μπαμπάδες που ζουν για τα παιδιά τους. Κι όχι δεν νιώθουν ξεχωριστοί για αυτό… Να νιώθεις ξεχωριστός επειδή πονάς;

Όχι… Απλά απορείς πώς κάποιοι άλλοι μπαμπάδες μπορούν να πονάνε λιγότερο. Το «καθόλου» δεν υπάρχει. Ό,τι και αν σου λένε οι ίδιοι ή οι ψυχολόγοι… Μέγιστη πλάνη «θα προχωρήσεις τη ζωή σου, μην ανησυχείς…». Γιατί και να προχωρήσεις, οι στιγμές που χάνονται, δεν γυρίζουν πίσω… Άρα η ζωή που περνά και χάνεται, χάνεται που λέει και ο ποιητής…

Τι κάνεις; Τίποτα.

Απλά παλεύεις να κάνεις το χρόνο που δεν είσαι με το παιδί σου να… τρέχει γρήγορα και όταν είσαι μαζί του προσπαθείς να τον σταματήσεις. Μάταιος κόπος ; Ίσως. Αλλά η αλήθεια. Το πιο σκληρό μάθημα που παίρνεις.

Νίκος Συρίγος

Διευθυντής του Onsports.gr / Ραδιοφωνικός παραγωγός στον ΜΟΥΣΙΚΟΣ 98,6

Περιμένω τις εντυπώσεις σου στον προσωπικό μου λογαριασμό στο Instagram.