«Κόρες, σημαίνει έρωτας», ένας μπαμπάς εξομολογείται!

Βλέπετε, η Εύα ήταν το δώρο που κουβαλούσε μαζί της από την Ολλανδία η Ειρήνη. Όπου Εύα, η πρώτη μου κόρη και όπου Ειρήνη η γυναίκα της ζωής μου. Με την Εύα, που λέτε, κοιμήθηκα εργένης και ξύπνησα μπαμπάς ενός μωρού 14 μηνών. Θαρρώ δε πως την πρώτη φορά που την άλλαξα, στις τσέπες μου είχα γαρύφαλλα από τον Πλούταρχο... Εκεί ήμουν κάνα-δυο βράδια πριν.

Τέτοια... προετοιμασία! Το ότι σήμερα είναι 14 χρονών, ολόκληρη γυναίκα πια, μάλλον δείχνει-πέρα από το ότι είναι τυχερή, αφού επιβίωσε τις πρώτες μέρες με έναν τύπο που δεν ήξερε να βράζει ούτε νερό- ότι έμαθα γρήγορα. Για την ακρίβεια με έμαθε η ίδια η Εύα.

Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, κάθε... άλλαγμα ήταν ένα δώρο. Η πρώτη φορά που ένιωθα το εγώ μου να τσαλακώνεται , να μην σημαίνει τίποτα μπροστά στο να είναι αυτό το «μούτρο» ευτυχισμένο. Από το να μετατρέπεσαι σε... Praktiker (ομπρέλα, ψυγείο, ψάθα, πετσέτα, κλπ) για να πας στην παραλία, μέχρι το να ξενυχτάς ακούγοντας μόνο το... βήχα της μικρής όταν ήταν άρρωστη. Για Πλούταρχο ούτε λόγος...

Όταν λίγα χρόνια μετά, ήρθε στη ζωή μου και η Έλενα ήμουν πια μαθημένος πια στις «κακουχίες». Κι όχι δεν ολοκληρώθηκε η ευτυχία. Έγινε ακόμη μεγαλύτερη. Ευτυχία x2 !

Η μεγαλύτερη χαζομάρα δε είναι αυτό περί βιολογικού και θετού παιδιού. Πλάι στη λέξη «παιδί» δεν μπορεί να σταθεί καμία άλλη. Παιδί. Σκέτο. Όπως Θεός. Ή όπως Έρωτας. Αυτό είναι οι κόρες για τον πατέρα. Έρωτας. Κανονικός. Με πάθος, ζήλια, τρέλα και ξενύχτια. Και με Πλούταρχο. Λάθος. Ρέμο πια. Βλέπετε, η Ειρήνη έχει αδυναμίες. Και οι κόρες της επίσης. Οπότε... Έτσι ξαφνικά...

Νίκος Συρίγος