Τι έκαναν οι αρχαίοι τις πεθερές;

Δεν πίστευα ποτέ ότι θα το πω. Αλλά θέλω να είμαι δίκαιος. Ακόμη και απέναντι στο θεριό. Όπου θεριό, όπως κάθε γαμπρός που σέβεται τον εαυτό του, βάλτε την πεθερά μου. Όταν πριν από καιρό μού ζήτησε (και καλά) να πάρει τα παιδιά στην Κρήτη «για να κάνουν τα μπάνια τους βρε αγόρι μου και να ξεκουραστείτε κι εσείς», έγινα κάτι μεταξύ αγανακτισμένου στο Σύνταγμα και τζιχαντιστή. Τέτοια νεύρα.

Όπως σε κάθε μάχη που δίνω απέναντι στο γυναικείο μέτωπο του σπιτιού έτσι και σε αυτή ήξερα ότι ήμουν από χέρι χαμένος. Αν έμπαινε στο στοίχημα, η... νίκη μου θα είχε δίπλα ΔΠ (δεν ποντάρεις). Όπως καταλάβατε, την περασμένη Παρασκευή αποχαιρέτισα τα παιδιά.

Και την πεθερά. Ουδέν κακόν αμιγές καλού που έλεγαν και οι αρχαίοι. Μια και το΄φερε η κουβέντα. Ξέρει κανείς να μου πει τι έκαναν οι αρχαίοι τις πεθερές; Αναμένοντας την απάντηση (με βολεύει το σενάριο Καιάδας) πάμε παρακάτω...
Κι όπως είπα, επειδή θέλω να είμαι δίκαιος, ευτυχώς που η γιαγιά Βασιλεία πήρε στην Κρήτη τα παιδιά. Εκεί στις 8 μμ. βλέπεις το ηλιοβασίλεμα. Τρέμη δεν παίζει... Ούτε σενάρια, ούτε κλειστά ΑΤΜ, ούτε... ζόμπι. Φόβος μηδέν. Βουτιές, σουλάτσα και παιχνίδι. Άσε που με ένα πενηντάρικο τη μέρα, στο χωρίο είσαι βασιλιάς και βάλε

Για να τελειώνουμε: Περιμένοντας την Κυριακή και αναμένοντας να πάρουν θέση υπέρ του «ΝΑΙ» μέχρι και οι... πεθαμένοι, αναρωτήθηκα πόσες φορές έχω φοβηθεί στη ζωή μου... Δεν είναι πολλές. Ευτυχώς. Όσες αρρώστησαν τα παιδιά μου. Από ένα βήχα μέχρι μια στρεπτοκοκκική λαρυγγίτιδα που είχε περάσει η μεγάλη. Μόνο τότε φοβάμαι. Ποτέ άλλοτε. Και φαντάζομαι πως δεν είμαι ο μόνος μπαμπάς που το λέει αυτό... Γι'αυτό υποκλίνομαι και φιλάω τα χέρια των γονιών που δίνουν, μαζί με τα παιδιά τους, μεγαλύτερες μάχες. Ήρωες και κάτι παραπάνω...

Αυτά προς γνώση και συμμόρφωση. Όλων αυτών που θέλουν να μας φοβίσουν. Μην παίζετε μαζί μας. Δεν παίρνουμε χαμπάρι. Τα παιδιά μας να'ναι καλά... Κι ας τα έχει και η πεθερά...

Νίκος Συρίγος
Δημοσιογράφος-Διευθυντής Onsports.gr