«O φίλος μου, ο αδερφός μου…»

Θα πω την αλήθεια. Νιώθω τυχερός που έχω αδερφό και όχι αδερφή. Γιατί μεγάλωσα σε καθεστώς... πενταήμερης. Βλέπετε ο μικρός, με ακολουθούσε πάντα σε ότι τρέλα, σε όποια σκανταλιά κι αν σκαρφιζόμουν. Και σκαρφιζόμουν αμέτρητες. Από το- ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΘΟΝΗ- να παίζω με την τρόμπα του λαδιού, γεμίζοντας όλη την κουζίνα και το μισό σαλόνι με λάδι, μέχρι το να πετάω κεράσια από το μπαλκόνι στους περαστικούς... Σε δουλειά να βρισκόμαστε.

Και βρισκόμασταν... Μαζί με τον Κυριάκο, πάντα. Ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον. Και ταξιδεύοντας προς τα πίσω στο χρόνο, συνειδητοποιώ ότι έχοντας πάντα την καβάτζα του, έκανα τις τρέλες χωρίς να το πολυσκεφτώ. Γιατί ήξερα πως τα νώτα μου είναι καλυμμένα από τον μικρό. Ήταν η δόση αυτοπεποίθησης και συνάμα το κίνητρο μου να κάνω... μαγκιές για να του ανοίξω το δρόμο. Που να'ξερε ότι μάλλον μου τον άνοιγε αυτός... Αλλά και να το'ξερε δεν θα μίλαγε.

Σε αντίθεση με τον μεγάλο γιο της φαμίλιας που δεν σταματά να μιλάει ακόμη και στον ύπνο του, ο μικρότερος ήταν και είναι η χαρά του... μουγκού. Έχετε ακούσει το «τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι»; Ε, ο Κυριάκος θα μπορούσε να ήταν μελισσοκόμος...

Έπειτα από 33 περίπου χρόνια που βρίσκεται στη ζωή μου, συνήθισα να του μιλάω και να απαντάει μονολεκτικά. Τώρα πια συνήθισα να ζούμε σε διαφορετικά σπίτια, σε διαφορετικές περιοχές.... Παρότι για περισσότερα από 20 χρόνια μοιραζόμασταν το ίδιο δωμάτιο, τον ίδιο καναπέ που τα βράδια γινόταν κρεβάτι και το πρωί ξανά καναπές... Για να έχουμε χώρο να παίζουμε μπάσκετ στο δωμάτιο!

Αυτό που δεν μπορώ να συνηθίσω είναι ότι πια δεν βλεπόμαστε όσο πριν... Η απόσταση, οι δουλειές, τα προγράμματα... Όλα μαζί και άλλα τόσα; Όλα... Το πόσο (δεν) βλέπω τώρα τον αδερφό μου, αποτελεί μάθημα για τις κόρες μου. Κανονική πλύση εγκεφάλου. Για να χαίρονται τις στιγμές που είναι τώρα μαζί. Που κοιμούνται και ξυπνούν η μία δίπλα στην άλλη... Που απολαμβάνουν την αδερφική αγάπη! Κι ας πλακώνονται για το παραμικρό...

Ελπίζω ότι στο μέλλον θα καλύψω το χαμένο χρόνο. Πως θα ξαναβρούμε ώρες και αφορμές για να βρισκόμαστε με τον αδερφό, τον φίλο μου. Μέχρι τότε με ικανοποιεί ότι είναι καλά. Α... Και πως θα είναι εκεί άμα σκαρφιστώ καμιά σκανταλιά... Για να έχω τα νώτα μου καλυμμένα... Μικρέ, είσαι πολύ μεγάλος τελικά!

Νίκος Συρίγος
Δημοσιογράφος-Διευθυντής Onsports.gr