Ο Αλή μπαμπάς και οι δύο κόρες: «Το βλέπεις αυτό το μαύρο στο βάθος; Τα μαλλιά της κόρης σου είναι….».

Από την πρώτη στιγμή που η Ειρήνη έμεινε έγκυος μέχρι την ώρα (9.04 πμ.) που η Έλενα βγήκε στον κόσμο, τόσο από το μυαλό μου, όσο και από εκείνο της Ειρήνης (με όποιο ρίσκο παίρνεις για τις σκέψεις που κάνει μια γυναίκα) δεν υπήρχε καν η σκέψη να μην είμαι μαζί της στον τοκετό. Ή μάλλον υπήρξε για δέκατα του δευτερολέπτου, επειδή φοβόταν τον... φόβο μου για τα αίματα.

Όταν ξεκαθάρισα ότι «αυτό το έργο δεν το χάνω με τίποτα» τα πάντα ξεκαθάρισαν. Κι έτσι όταν ξημερώματα της 18ης Δεκεμβρίου του 2008 το Ελενάκι αποφάσισε πως βαρέθηκε στην κοιλιά της μάνας της κι έπρεπε να βγει, έζησα την μία και μοναδική ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΖΩΗΣ, βήμα-βήμα, ώρα με την ώρα, λεπτό με το λεπτό, δευτερόλεπτο με το δευτερόλεπτο.

Από τη στιγμή που η Ειρήνη ένιωσε τον πρώτο πόνο μέχρι που η Έλενα έκλαψε για πρώτη φορά, έστω και με... καθυστέρηση κάποιων δευτερολέπτων. Βλέπετε ήταν υπερκινητική από την κοιλιά της μάνας της, με αποτέλεσμα να κάνει τον ομφάλιο λώρο... κασκόλ. Την ώρα που εμένα με είχαν πάρει τα ζουμιά και δεν έβλεπα ότι η μικρή βγήκε ελαφρώς... μωβ, οι φωνές της Ειρήνης «Νίκο (ο γιατρός) γιατί δεν κλαίει η μικρή;» και η απάντηση «σταμάτα μωρή βιαστικιά, θα κλάψει!» που της έδωσε ο dr με επανέφερε για δευτερόλεπτα στην πραγματικότητα, πριν... επιστρέψω στο κλάμα, μετά το... κλάμα της Έλενας!

Φαντάζομαι ότι και για τους άλλους μπαμπάδες που έζησαν μαζί με τη γυναίκα τους τη μυσταγωγία της γέννησης του παιδιού τους, τα συναισθήματα πάνω κάτω είναι ίδια. Απλά, πιστεύω, ότι ίσως στη δική τους εμπειρία να μην υπάρχουν τα «καντήλια» της Ειρήνης, επειδή ο (άρρωστος Παναθηναϊκός) γιατρός στο μεσοδιάστημα, ήθελε να μάθει για τις μεταγραφές του Παναθηναϊκού... Το «ρε παλικάρια θα αφήσετε τις μαλ...ιες για να γεννήσουμε;» ήταν η ατάκα που διέκοψε, άδοξα την κουβέντα για τη μπάλα και έδωσε συνέχεια στη... δοξασμένη στιγμή που ένα παιδί έρχεται στον κόσμο! Όχι ότι δεν είχαμε κι άλλα ευτράπελα... Είχαμε. Όπως η ατάκα του γιατρού: «Έλα εδώ ρε... Έλα... Το βλέπεις αυτό το μαύρο στο βάθος; Τα μαλλιά της κόρης σου είναι....».

Η μοναδική στιγμή αμηχανίας σε όλη τη διαδικασία, αφού εκεί που κοιτούσα δεν ήταν η... μηχανή του αυτοκινήτου την ώρα που ο μάστορας μου εξηγούσε τη βλάβη, αλλά η Ειρήνη. Το «ρε γιατρέ δεν τη βγάζεις να τη δούμε ολόκληρη;» ήταν το πιο έξυπνο που βρήκα να πω εκείνη την ώρα, μαζί με το ανέκδοτο ότι ο μπάρμαν και ο γυναικολόγος δουλεύουν εκεί που οι υπόλοιποι διασκεδάζουμε... Και μάλλον έκανε δουλειά αφού λίγα λεπτά αργότερα έβλεπα το Ελενάκι στην αγκαλιά της Ειρήνης...

Μια στιγμή που δεν θα ξεχάσω όσο ζω... Η ζωή εμπρός μου...

Νίκος Συρίγος
Δημοσιογράφος-Διευθυντής onsports.gr