«Ο πατέρας μου, ο ήρωας μου...»

Πλησιάζοντας στις δύο δεκαετίες πια, που είμαι μαζί με την Ειρήνη, το ωραιότερο κομπλιμέντο που μου έχει κάνει είναι η ατάκα της «οι κόρες μας θα δυσκολευτούν να βρουν άντρα, έχοντας στο μυαλό τους εσένα σαν πρότυπο». Μόλις το άκουσα ψήλωσα 4-5 πόντους. Το κακό είναι πως μου το είπε κομματάκι αργά για να συνεχίσω την... καριέρα μου στο μπάσκετ... Κρίμα. Άθελα της, η Ειρήνη, με αυτή την κουβέντα... κομπλιμένταρε και τον κυρ-Σπύρο. Τον Σούπερμαν των παιδικών μου χρόνων, τον ήρωα μου, το δικό μου πρότυπο.

Έναν άνθρωπο που πριν καταλάβει καν πως υπάρχει, κατάλαβε πως πρέπει να αγωνίζεται για να υπάρχει... Από τα 6 χρόνια του, όταν μετά το σχολείο, την ώρα που τα υπόλοιπα πιτσιρίκια έπαιζαν ο ίδιος πήγαινε για δουλειά, μέχρι τα 68 του σήμερα, που κάθε μέρα όλη μέρα, επτά μέρες την εβδομάδα, είναι εκεί, στο πλάι της κυρά-Ρένας στο νοσοκομείο...

Κι ας έχει κι εκείνος τα δικά του ζόρια. Κι ας πολεμάει κι αυτός με τους δικούς του «δαίμονες». Με ένα χέρι, με ένα πόδι, με κρύο, με βροχές, ξέρει πως οφείλει να είναι εκεί. Και θα είναι. Γιατί έτσι έμαθε. Έτσι μας έμαθε. Πως ότι πρέπει να γίνει θα γίνει. Ο κόσμος να χαλάσει.

Αυτό μας δίδαξε, σε μένα και στον Κυριάκο, ότι είναι ο άντρας. Χωρίς πολλά - πολλά. Χωρίς «σάλτσες».

Έτσι ήταν από... πάντα ο κυρ-Σπύρος. Λιγομίλητος. Αλλά πάντα εκεί. Όπου και όποτε τον χρειαζόμουν. Βράχος. Από το μπάσκετ μέχρι το... μαιευτήριο όταν ξενύχτησε στο διάδρομο περιμένοντας την γέννηση της Έλενας. Παντού.

Αυτό το «παντού» δεν ξεπληρώνεται με τίποτα. Ούτε με όλα τα λεφτά του κόσμου. Αυτές οι στιγμές που ήταν, είναι και θα είναι δίπλα μου όταν τον χρειάζομαι είναι ο μεγαλύτερος μου πλούτος. Αυτές και η υστεροφημία του ανδρός. Αυτήν που αφήνει στο παιδί του ο πατέρας. Ο Σπύρος Συρίγος, ο κυρ-Σπύρος, ο πατέρας μου, ο ήρωας μου.

Νίκος Συρίγος
Δημοσιογράφος-Διευθυντής onsports.gr