«Η περίοδος του… πάρε να’χεις!»

Η αλήθεια είναι πως από την πρώτη στιγμή που πήρα στα χέρια μου την Εύα, 13 μηνών και κάτι, πόνταρα πάντα στον αλληλοσεβασμό και την ωριμότητα. Τη δική της. Γιατί εγώ την ψάχνω εδώ και περίπου 39 χρόνια.

Γι΄αυτό και τις φορές που αναγκαζόμουν να τη μαλώσω, χρειαζόμουν ψυχοθεραπεία. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με την Έλενα. Αν οι γονείς παίρνουν το ρόλο του «καλού και του κακού μπάτσου» για να υπάρχει ισορροπία, κανονικά οι κόρες μας θα έπρεπε να βλέπουν τη μάνα τους και να φοράνε τα φτερά των ινδιάνων στο κεφάλι.

Βλέπετε, συνειδητά και λόγω αδυναμίας, οι φορές που έπαιξα εγώ τον «κακό» είναι μετρημένες στα δάχτυλα ενός κουλού. Προφανώς η γυναικεία αλληλεγγύη έχει παίξει το ρόλο της ώστε η... Τρόικα των γυναικών να είναι μπετόν. Όχι ότι στεναχωριέμαι γι'αυτό. Το αντίθετο. Απλά χάνω πάντα όταν... ψηφίζουμε για το τι θα δούμε την τηλεόραση. Πχ. αν δεν το απαιτούσαν τα επαγγελματικά μου, μπάλα στο σπίτι θα βλέπαμε του αγίου Ποτέ. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.

Με την Εύα να είναι πια από την κορφή μέχρι τα νύχια στο ποτάμι της εφηβείας, οι συζητήσεις μαζί της, εξαντλούνται σε τρεις φράσεις... Η τέταρτη θα ακουστεί μέσα από το δωμάτιο της με κλειστή την πόρτα... Και είναι φαρμακερή.

Πολλές φορές, ξεχνώντας την εποχή που ήμασταν έφηβοι, πάμε στην κόντρα με τα παιδιά μας. Στη λογική «φωτιά στη φωτιά». Επειδή το Αλτσχάιμερ δεν μου έχει χτυπήσει ακόμη την πόρτα (λέμε τώρα...) θυμάμαι ακόμη κάποιες από τις ατάκες που είχα πει στη μάνα μου και στον πατέρα μου τα χρόνια της επανάστασης. Και αντιλαμβάνομαι για μια ακόμη φορά το πόσο ώριμη είναι η Εύα. Κι ας με λέει που και που «γέρο»... Άκου γέρο... 39 χρονών παιδί!

Νίκος Συρίγος
Δημοσιογράφος-Διευθυντής onsports.gr