«Όσα και αν δίνω δεν φτάνουν για τα παιδιά μου...»

Η δυσκολότερη στιγμή της μέρας είναι όταν η Έλενα ρωτήσει «μπαμπά σε πόση ώρα θα έρθεις;». Το ομολογώ. Και αυτό το «μαρτύριο» δεν είναι κάτι τωρινό. Το ζω εδώ και χρόνια. Απλά η Εύα έβαζε τη μάνα της να κάνει τη βρώμικη δουλειά. Είπαμε... Δυτικοευρωπαία.

Αν πεις σε λίγο και το λίγο γίνει λίγο περισσότερο και το λίγο περισσότερο... πολύ περισσότερο, παίρνεις το ρίσκο η μικρή να μείνει ξύπνια μέχρι τη στιγμή που θα έρθεις. Κι αυτό δεν το θέλεις για κανέναν λόγο... Και γιατί το πρωί θα πρέπει να παραγγείλεις ντραμς για να την ξυπνήσεις και γιατί θα πάει «ερείπιο» στο σχολείο (στην καλύτερη) αλλά και γιατί θα τα ακούσεις dolby surround, από κόρες και μάμα, με το που θα βάλεις το κλειδί στην πόρτα. Πάλι καλά να λέμε που υπάρχει η «Τσόκο» για να έχεις και μία θετική ψήφο.

Κάθε φορά λοιπόν που η μικρή με ρωτάει, γεμίζω τύψεις για δυο ζωές. Κι ας δουλεύω. Κι ας παλεύω μαζί με τη μάνα τους για να μην τους λείψει τίποτα. Δεν είμαι όμως εκεί. Άρα; Άρα νιώθω πως δεν αρκεί αυτό που κάνω... Και δεν το νιώθω τώρα αλλά από την πρώτη στιγμή που αποφάσισα να με νοιάζει κάποιος άλλος περισσότερο από τον εαυτό μου.

Εδώ και 13 χρόνια περίπου, αισθάνομαι σαν το χάμστερ στη ρόδα. Ναι. Τρέχω, τρέχω, τρέχω και δεν φτάνω πουθενά... Απλά τρέχω για να τρέχω. Και κάθε φορά βάζω μόνος μου την πήχη όλο και ψηλότερα. Κι άντε κι άλλο τρέξιμο...

Ξέρεις, συνάδελφε... πατέρα, εσύ που τρέχεις όπως εγώ, που νιώθεις τύψεις, που θέλεις να δίνεις ολοένα και περισσότερα στα παιδιά σου, σκέφτομαι πως τελικά αυτό που θέλουν μόνο είναι να τα αγαπάς. Αυτό μόνο. Άντε και λίγο περισσότερο χρόνο. Δικό τους όμως, όχι... μπασταρδεμένο με άλλες ασχολίες. Κάτσε παίξε μαζί τους, μίλησε ή απλά κάθισε δίπλα τους... Τα υπόλοιπα, οι... υψηλές απαιτήσεις, είναι στο μυαλό μας και σίγουρα όχι στις καρδιές τους. Όχι τίποτα άλλο αλλά το χάμστερ δεν έχει και επιλογή. Εσύ όμως έχεις.

Νίκος Συρίγος
Δημοσιογράφος-Διευθυντής onsports.gr