Είμαστε οι…. σκανταλιές μας!

Ναι. Το ομολογώ. Θα ήθελα οι κόρες μου να κάνουν περισσότερες σκανταλιές. Γιατί μεγαλώνοντας, κατάλαβα, πως είμαστε τελικά οι... σκανταλιές μας. Κι ας έτρωγα ξύλο από τη μάνα μου σαν αντιβίωση. Πρωί-μεσημέρι-βράδυ. Αν θέλω δε να είμαι δίκαιος απέναντι της, οφείλω να ομολογήσω πως αν ήμουν στη θέση της ακόμη θα ήμουν τιμωρία. Άσε που θα αύξανα ακόμη περισσότερο τη δόση του... ξύλου. Μην φανταστείτε τίποτα βαρβαρότητες. Πιο πολλές ήταν οι φωνές της κυρά-Ρένας...

Βλέπετε, το να παίζεις με την τρόμπα του λαδιού, να βάζεις φωτιά στις κουρτίνες, να ρίχνεις τη βιβλιοθήκη πάνω στα παιδάκια (κατά λάθος) και να υποχρεώνεις ολόκληρη πυροσβεστική να έρθει να σε ξεσφηνώσει από τα κάγκελα (δεν έφταιγα εγώ, τα αυτιά μου έφταιγαν που ήταν πάντα XL) δεν το λες απλά... παιδικές ανησυχίες. Εγκληματικές ενέργειες ίσως. Ήμουν όμως εγώ. Και είναι αυτές οι αναμνήσεις, που μεγαλώνοντας με κάνουν και χαμογελάω όταν τις θυμάμαι. Ναι, είναι αυτές που κάνουν και τη μάνα μου να γελάει με την καρδιά, όταν τις διηγείται στις εγγονές της. Ξεχνώντας πως τότε την έφεραν μισό βήμα από το εγκεφαλικό...

Και είναι τέτοιο το θαύμα το οποίο συντελείται με τα κορίτσια, που παρότι μένουν με το στόμα ανοικτό, αντιλαμβανόμενες πως ο μπαμπάς ήταν κάτι μεταξύ του Ντένις του τρομερού και του Μικρού Νικόλα, δεν δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους όταν γυρνάμε σπίτι. Για την ακρίβεια, στα περίπου 14 χρόνια που ζω με τη μεγάλη και στα έξι και κάτι με τη μικρή, το μόνο που θυμάμαι είναι κάτι καλλιτεχνικές ανησυχίες που έβγαλαν στον τοίχο του δωματίου τους...

Πταίσματα! Μεταξύ μας, σε αυτό έχει βάλει το χέρι της η Ειρήνη που με έναν μαγικό τρόπο, έπειθε και συνεχίζει να πείθει τα κορίτσια να κάνουν αυτό που πρέπει, όταν πρέπει... Και κυρίως να μην κάνουν αυτό που δεν πρέπει. Από το να πηγαίνουν για ύπνο στην ώρα τους, μέχρι να μην παίζουν με κάτι άλλο πέρα από τα παιχνίδια τους, όπως έκανε ο... μπαμπάς.

Βλέποντας τον χρόνο να περνάει και τα κορίτσια να μεγαλώνουν, αναρωτιέμαι αν θα βρω τις ευκαιρίες ώστε να κάνουμε μαζί σκανταλιές. Και σκέφτομαι πως αυτός είναι ένας καλός λόγος για να κρατήσω ζωντανό τον πιτσιρίκο μέσα μου. Κι ας μην υπάρχει ελεύθερος χρόνος. Κι ας πονάνε τα γόνατα. Κι ας έχω την Ειρήνη... άγρυπνο φρουρό πάνω από τα κορίτσια.

Πού θα πάει κάτι θα σκαρφιστώ... Όχι για κανέναν άλλον λόγο αλλά να δικαιώσω και την Ειρήνη για το ότι «Έχω τρία παιδιά στο σπίτι». Για την ακρίβεια δύο ήσυχα παιδιά κι έναν... χούλιγκαν.

Νίκος Συρίγος
Δημοσιογράφος-Διευθυντής onsports.gr