«Όταν ήταν μικρή η Έλενα έπεσε στη χύτρα του χαβαλέ...»

Θαρρώ πως έχει ξαναγράψει τη θεωρία που ανέφερε στο βιβλίο-αποχαιρετισμό του, ένας Αμερικανός μπαμπάς που «έφυγε» από καρκίνο, ότι οι άνθρωποι χωριζόμαστε σε δύο κατηγορίες, βγαλμένους από τον «Γούινι το αρκουδάκι»: Τον Γκαρή και τον Τίγρη. Ο ένας είναι μόνιμα μουτζούφλης κι ο άλλος μόνιμα μες στην καλή χαρά...

Στα περίπου 6μιση χρόνια που η Έλενα μπήκε στη ζωή μας, αντιλαμβάνομαι πόσο δίκιο είχε αυτός ο τύπος. Τουλάχιστον για τον... Τίγρη. Μιλάμε ότι το τυπάκι, ως άλλος Οβελίξ, πρέπει να έχει πέσει στη χύτρα με τον... χαβαλέ! Ή μάλλον στην κολυμπήθρα με τον χαβαλέ, αφού καθ'ομολογία του παππά που τη βάφτισε δεν έχει ξαναδεί παιδί που να γελάει ακόμη και την ώρα της βουτιάς μέσα στο λαδόνερο!!! Και πιστέψετε με, με δεδομένο ότι ο ίδιος παππάς έχει βαφτίσει από την Έλενα μέχρι τη μαμά της, μιλάμε για χιλιάδες μωρά, όλα αυτά τα χρόνια!

Η Έλενα κάνει χαβαλέ όταν ξυπνάει, πλένεται, ντύνεται, βουρτσίζει τα δόντια της, τρώει, πηγαίνει σχολείο, γυρίζει από το σχολείο, διαβάζει, βλέπει τηλεόραση, παίζει playstation, παίζει με την Τσόκο, παίζει με την αδερφή της, μαλώνει με την αδερφή της, μας ξυπνάει, μας κοιμίζει... Κάνει χαβαλέ με όλα! Ακόμη και όταν κοιμάται. Αυτό το τελευταίο το αντιλήφθηκα χθες, όταν παραμιλούσε γελώντας, μέσα στη νύχτα...

Δεν ξέρω αν είναι κληρονομικός, έμφυτος ή επίκτητος αυτός ο χαβαλές, αλλά πιστέψτε με είναι ευλογία να ζεις με έναν τέτοιο «καραγκιόζη»... Ειδικά τις στιγμές που νιώθεις την πίεση να βουίζει στο κεφάλι σου, που αισθάνεσαι πως παλεύεις απέναντι σε θηρία, αυτός ο μικρός «Τίγρης» έρχεται να σου θυμίσει την αξία όχι του χαμογελάω αλλά του γελάω! Και μάλιστα με την ψυχή μου!!! Αυτή που χάνουμε για την επιτυχία, την καριέρα, την βλακεία που μας δέρνει...

Νίκος Συρίγος
Δημοσιογράφος-Διευθυντής onsports.gr