«Σκοτώνουμε» τα παιδιά μας με το φαΐ (και την αδιαφορία μας)

Θυμάμαι τη γιαγιά μου να με κυνηγάει για να φάω. Και τις ελάχιστες φορές που φτάναμε προς το τέλος και άδειαζα το μεγαλύτερο μέρος του πιάτου, θυμάμαι να μαζεύει όλο το φαγητό που είχε μείνει σε μια μπουκιά και να μου λέει με σχεδόν ικετευτικό ύφος «έλα παιδί μου, τη δύναμη σου θα αφήσεις;». Η διαφορά της κυρά-Λένης με τις σημερινές γιαγιάδες είναι πως είχε ζήσει στο πετσί της την κατοχή. Και η διαφορά μου με τα σημερινά παιδιά ήταν πως τουλάχιστον μέχρι το Γυμνάσιο ήμουν κάτι μεταξύ αδύνατου παιδιού και... υποσιτισμένου. Της μπιάφρας που έλεγαν οι παλιοί.

Διαβάστε περισσότερα στο onsports.gr