«Τα παιδιά έχουν τα δικά τους όνειρα, όχι τα δικά μας»

Για όσους δεν το ξέρουν οι Ολλανδοί είναι το ψηλότερο έθνος της Ευρώπης. Ως μισή Ολλανδέζα λοιπόν η Εύα, ήταν από... πάντα πανύψηλη. Όχι «καμήλα» αλλά ότι πρέπει για μπάσκετ . Σκεφτείτε ότι κάθε φορά που την έπαιρνα μαζί μου στα γήπεδα, οι μπασκετικοί φίλοι μου δεν με ρώταγαν αν παίζει μπάσκετ αλλά «σε ποια ομάδα την έχεις;». Σε καμιά.

Βλέπετε, η επιθυμία μου να γίνει η Εύα η... επόμενη σέντερ της Εθνικής, εξελίχτηκε κάτι μεταξύ πίεσης και πλύσης εγκεφάλου, με αποτέλεσμα να προκύψει το αντίθετο εντελώς αποτέλεσμα! Δηλαδή η Εύα να βλέπει μπάλα μπάσκετ και να παθαίνει αλλεργικό σοκ, να πετυχαίνει μπάσκετ στην τηλεόραση και να αλλάζει κανάλι... Τι φανέλες της έφερα, τι μπάλες της πήρα, τι μπασκέτα έβαλα στην αυλή, τι της έβαζα να δει τον Πρίντεζη (που είναι ομορφόπαιδο), τίποτα! Μηδέν αποτέλεσμα... Ούτε να το δοκιμάσει...

Αν και ποτέ δεν είναι αργά, στα 14 της πια η «μικρή Ολλανδέζα», δύσκολα θα κάνει το όνειρο... μου πραγματικότητα! Κι εδώ που τα λέμε καλύτερα... Γιατί δεν θα ήταν δικό της.

Και τα παιδιά όχι μόνο πρέπει να ονειρεύονται αλλά να κυνηγάνε με πάθος τα όνειρα τους. Όχι μόνο για να αγαπάνε την κάθε μέρα τους αλλά για να κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο. Μια και το 'φερε πάντως η κουβέντα... Ευάκι μήπως να το ξανασκεφτείς; Έλενα εσύ; Λέμε μήπως... Μήπως; Ε;

Νίκος Συρίγος
Δημοσιογράφος-Διευθυντής onsports.gr