«Κλαίω γιατί στεναχωριέσαι… Δεν θέλω να στεναχωριέσαι!»

Μπαίνοντας στο σπίτι χθες βράδυ, άκουσα κλάματα... Κι επειδή η Έλενα δεν κλαίει πολύ συχνά, κατάλαβα ότι κάτι κακό συνέβη. Άφησα ότι κρατούσα στα χέρια μου και έτρεξα μέσα. Η Ειρήνη κράταγε την Έλενα αγκαλιά... Γνωρίζοντας πως δεν είμαι τέρας ψυχραιμίας, η Ειρήνη μπήκε άμεσα στο ψητό: «Παραλίγο να της βγάλω το μάτι με το δάχτυλο μου! Είχε έρθει πίσω μου και γυρίζοντας μπήκε το δάχτυλο μου στο μάτι της και κόντεψα να τρελαθώ μέχρι να δω ότι δεν είχε κάτι»... - Και γιατί κλαίει τότε; Γιατί κλαίς Ελενάκι μου; «Δεν θέλω να στεναχωριέται η μαμά... Μαμά δεν θέλω να στεναχωριέσαι!»

Και να το δάκρυ κορόμηλο... Αν δεν ήταν ο «Τσόκο» να χοροπηδάει σαν ελατήριο και να γαβγίζει βλέποντας τη μικρή να κλαίει, ακόμη θα κλαίγαμε... Η Έλενα δηλαδή, γιατί η μεν μαμά προκειμένου να μην κλαίει άλλο η κόρη, έκανε επίσης τον καραγκιόζη, ο δε μπαμπάς, παρότι έγινε λιώμα από την ατάκα της μικρής αποχώρησε με ελαφρά πηδηματάκια από το δωμάτιο. Έχω ακούσει γονείς και φίλους να λένε «παραείναι ευαίσθητο το παιδί μου και φοβάμαι».

Εγώ λοιπόν δεν φοβάμαι. Αντίθετα. Ελπίζω. Ελπίζω ότι η ευαισθησία των επόμενων γενιών ίσως να φτιάξει τον κόσμο... Κι ας πληγωθεί η Έλενα και η Εύα από κάποιους αναίσθητους στο μέλλον. Ας δουν πως δεν είναι όλοι σαν κι εκείνες. Το καλό θα νικήσει. Πάντα νικάει. Από την εποχή του... Σούπερμαν.

Νίκος Συρίγος
Δημοσιογράφος-Διευθυντής onsports.gr