«Δεν είμαι πια σπόρος, είμαι... άνθος!»

Πριν από επτά χρόνια στις 9.04 πμ. ακριβώς ένα τόσο δα πλασματάκι, με μαλλιά σαν άχινος και σχεδόν μωβ γιατί παίζοντας με τον ομφάλιο λώρο τον έκανε κολιέ, έβγαινε στον κόσμο! Αφού την έλυσαν, την έπλυναν και την άφησαν να πάρει την πρώτη βαθιά ανάσα κλαίγοντας (φαντάζομαι αν είχε επιλογή θα το έκανε γελώντας) την έφεραν στην αγκαλιά της Ειρήνης και... πλάι στο βασιλικό ποτίστηκε και η γλάστρα (ο μπαμπάς).

Αυτός ο μικρός "αχινός" (βλ. μαλλιά καρφάκια) έγινε σήμερα επτά χρονών! Και μόλις ξύπνησε, απέδειξε για μια ακόμη φορά γιατί είναι ο... Οβελίξ του χαβαλέ. Όχι στα κιλά. Προς θεού! Την Έλενα όταν φυσάει, καλή ώρα όπως σήμερα, πολύ της βάζουμε κάτι στην τσέπη μην την πάρει ο αέρας. Απλά, όπως ο Οβελίξ είχε πέσει μέσα στη χύτρα του μαγικού ζωμού έτσι και η Έλενα έπεσε μέσα στη χύτρα του... χαβαλέ! Μόνιμη η επίδραση...

Με την τσίμπλα, λοιπόν, στο μάτι ο πρώτος διάλογος με τη μαμά αποδεικνύει του λόγου το αληθές: "Χρόνια σου Πολλά αγάπη μου!" - Επιτέλους μαμά, μεγάλωσα! "Τι μεγάλωσες βρε σποράκι;" - Δεν είμαι πια σπόρος μαμά, είμαι... άνθος! Πάρτην κάτω τη μαμά!!!

Χρόνια σου πολλά λοιπόν... άνθος! Μικρό μου τριανταφυλλάκι... Χρόνια σου Πολλά! Σε ευχαριστούμε για τα επτά χρόνια ατελείωτης πλάκας, για τα ξέφρενα γέλια, για το μόνιμο καλοκαίρι της ψυχής σου!!!

Να χαίρεστε όλοι τα παιδιά σας και να τα αγαπάτε όσο περισσότερο μπορείτε... Κανείς δεν έπαθε τίποτα από υπερβολική αγάπη!

Νίκος Συρίγος
Δημοσιογράφος-Διευθυντής onsports.gr