«Και οι μπαμπάδες κλαίμε… », γράφει ο Νίκος Συρίγος (βίντεο)

Τριγυρνώντας στο Facebook, έπεσα πάνω σε αυτό το βιντεάκι. Το ανέβασε μια φίλη που υποφέρει από την ίδια ασθένεια: Βαριά Ρεμίτιδα. Βλέποντας τον Αντώνη να γίνεται λιώμα, προσπαθώντας να τραγουδήσει το τραγούδι του κολλητού του, του Παντελή, που «έφυγε», να βάζει τα κλάματα και να φεύγει από την πίστα, αφού τον αγάπησα ακόμη περισσότερο, θυμήθηκα κάποιες από τις φορές που έκλαψα κρυφά για να μην με δουν οι κόρες μου... Και η γυναίκα μου... Και η μάνα μου... Και η γιαγιά μου, παλιότερα... Όχι για να το παίξω άντρας... Για να μην στεναχωρηθούν. Τα κορίτσια να μην νιώσουν πως ο μπαμπάς είναι «εύθραστος», η γυναίκα μου για να μην ανησυχήσει, η μάνα μου και η γιαγιά μου για να είναι σίγουρες πως ο γιος/εγγονός θα βγει εκεί έξω δυνατός... Αλλά νισάφι πια!

Και οι άντρες κλαίμε. Και οι μπαμπάδες κλαίμε Ευάκι, Ελενάκι... Κλαίμε όσο κλαίτε κι εσείς. Στις δύσκολες στιγμές, στις μεγάλες συγκινήσεις, για το φίλο που φεύγει... Ακόμη και στα έργα... Ναι αυτά τα αισθηματικά που κάνουμε ότι δήθεν δεν τα γουστάρουμε... Εντάξει, δεν κλαίμε όλοι όπως το φιλαράκι μου, ο Νεκτάριος, στο «Χάτσικο» αλλά κλαίμε... Και όταν λέμε Νεκτάριος, μην νομίζετε ότι πρόκειται για κάνα... φλώρο.

Συνεργειάς είναι ο τύπος με μια μουσάδα να! Τον βλέπεις και δεν περιμένεις να σε πλακώσει... Δέρνεσαι από μόνος σου για να γλιτώσεις καμιά φάπα! Αλλά άμα του βάλεις να δει «Χάτσικο», τον έκανες ζουμί... Κλαίμε κορίτσια, κλαίμε... Να το ξέρετε!

Υγ. Ειρήνη, πάμε Αντώνη... Ξανά και ξανά και ξανά και ξανά...