«H γιαγιά μου, η μάνα μου, η γυναίκα μου…», γράφει ο Νίκος Συρίγος!

Δεν ξέρω αν για όλους τους ανθρώπους η λέξη «μάνα» είναι ιερή. Κανονικά έτσι θα έπρεπε. Όχι από υποχρέωση, επειδή σε κουβάλησε για εννέα μήνες μέσα της και πόνεσε, πόνεσε πραγματικά, για να σε φέρει στον κόσμο. Από αγάπη. Από την αγάπη με την οποία σε (αν)έθρεψε για να γίνεις γερός και δυνατός από κάθε άποψη. Στην ψυχή και στο σώμα. Κι αν έχετε κάποια αντίρρηση κοιτάξτε απλά γύρω σας.

Χωρίς μεγάλη προσπάθεια, θα δείτε πολύ κόσμο ψυχικά ανάπηρο από την αγάπη που δεν πήρε από τη μάνα του. Πλησιάζοντας στα σαράντα, ευχαριστώ το Θεό που πήρα τόση αγάπη μεγαλώνοντας. Ας είναι καλά η κυρά-Λένη η γιαγιά μου και η κυρά- Ρένα, η μάνα μου... Τύχη βουνό, που λένε. Κι ας μου έπαιξε ο Θεός παιχνίδι και με τις δύο. Παίρνοντας τη μία πολύ νωρίς εκεί πάνω και βασανίζοντας την άλλη με το θεριό που λέγεται «Σκλήρυνση κατά Πλάκας»...

Τώρα που το σκέφτομαι και η μία και η άλλη ήταν/είναι σοφές. Παρότι πεθερά και νύφη ήξεραν πως πρέπει να κουμαντάρουν ένα παιδί για να μην το κακομάθουν. Η μία με άφηνε να κερδίζω στην ξερή και μου τηγάνιζε κάθε βράδυ ένα τσουβάλι πατάτες για να μην δυσαρεστηθώ και η άλλη με έβαζε με το ζόρι να φάω φασολάκια και έκρυβε επιμελώς την περηφάνια της για κάτι που κατάφερνα. Η μία δεν με άφηνε από την αγκαλιά της και η άλλη με πήρε αγκαλιά μετρημένες φορές. Ισορροπία. Η μεγαλύτερη δύναμη στον κόσμο. Αυτό που προσπαθεί να καταφέρει η Ειρήνη. Η τρίτη μάνα της ζωής μου.

Εκείνη που έχει πάρει αγκαζέ το ρόλο του «κακού» για να μεγαλώσουν σωστά τα κορίτσια. Ελεύθερα αλλά όχι ασύδοτα. Που βάζει κανόνες και δεν τα αφήνει όλα χύμα στο κύμα όπως ο... σέρφερ που σας γράφει τις ιστορίες του εδώ γύρω. Που έχει τα κότσια να κρατάει αγκαλιά την Εύα τη μία φορά (και ελπίζω ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ) που χρειάστηκε να της πάρουν αίμα, την ώρα που ο... σέρφερ που λέγαμε είχε βγει έξω και κοπάναγε το κεφάλι του στον τοίχο για να μην ακούει και να μην βλέπει το παιδί που κλαίει. Που γελάει με την ψυχή της αλλά χαμογελάει λίγο για να είναι και κάποιος σοβαρός σε αυτό το σπίτι.

Ξέρετε κάτι; Κοιτώντας πίσω διαπιστώνω πως οι τρεις μαμάδες της ζωής μου, είχαν ΨΥΧΗ. Και έκαναν το βουνό να φαίνεται πετραδάκι. Η μία μεγάλωσε δυο γιους ολομόναχη, δουλεύοντας από το πρωί μέχρι το άλλο πρωί στη μεταπολεμική Ελλάδα. Η άλλη κοντά είκοσι χρόνια μας είχε κάνει να ξεχάσουμε ότι κουβαλάει ένα τόσο βαρύ φορτίο όπως αυτή η άτιμη ασθένεια.

Και η τρίτη απλά ξέρεις ότι θα είναι εκεί στα δύσκολα... Όχι ψυχές, ΨΥΧΑΡΕΣ! Χρόνια σας πολλά μανάδες! Μικρές Παναγίες της ζωής μας...

Νίκος Συρίγος - Διευθυντής Onsports.gr