«Πώς αντέχουν να ζουν οι γονείς του μικρού Μπεν;», γράφει ο Νίκος Συρίγος

Η αλήθεια είναι ότι αν δεις μια φορά το βλέμμα του μικρού (τότε) Μπεν δεν το ξεχνάς ποτέ... Και όταν συχνά πυκνά είτε τα βρετανικά, είτε τα ελληνικά μέσα επαναφέρουν το θέμα στην επικαιρότητα, βλέποντας αυτή τη φωτογραφία με το πιτσιρίκι να σε κοιτάει κατάματα, σαν να σου λέει «βοήθα με, βρες με!» σου ανεβαίνει ένας κόμπος στο λαιμό...

Πνίγεσαι. Και αμέσως μετά βάζεις τον εαυτό σου στη θέση των γονιών του πιτσιρίκου... Αυτών των ανθρώπων που εδώ και 25 χρόνια ζουν με αυτόν τον καημό. Που περιμένουν να χτυπήσει το τηλέφωνο και να ακούσουν κάτι. Που έχουν πέσει θύματα επιτηδείων. Που ελπίζουν... Ελπίζουν το παιδί τους να ζει. Ελπίζουν να είναι καλά και είμαι σίγουρος πως περνώντας τα χρόνια ολοένα και περισσότερο θα εύχονται, από το να έχει πάθει κάτι, να είναι καλά κι ας μην τον βρουν ποτέ...

Και μετά αναρωτιέμαι... Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν η ζωή μας με την Ειρήνη αν είχε χαθεί ένα από τα κορίτσια; Πώς είναι να ζεις χωρίς να ξέρεις που βρίσκεται το παιδί σου; Αν είναι καλά; Αν ζει; Πώς είναι να ζεις με τις τύψεις σου ότι δεν το πρόσεξες όπως έπρεπε; Πώς συνεχίζεις και συνεχίζεις και συνεχίζεις να ψάχνεις; Πώς ζεις...; Ναι... Πώς ζεις;

Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι. Θέλω να διώξω αυτή τη σκέψη από το μυαλό μου... ΤΩΡΑ. Εφιάλτης.

Νίκος Συρίγος - Διευθυντής Onsports.gr