«Οι τρελές του χωριού!», γράφει ο Νίκος Συρίγος

Όταν η Εύα πήγε στο Γυμνάσιο, ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα πόσο έχω μεγαλώσει. Και πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα. Στο άκουσμα ότι το παιδί θα δίνει κάθε καλοκαίρι εξετάσεις, με έλουσε κρύος ιδρώτας. Βλέπετε όταν έχεις περάσει μια τριετία στο Λύκειο, ανοίγοντας την τσάντα μόνο για να βγάλεις τη μπάλα του μπάσκετ, η περίοδος των εξετάσεων ήταν ο γύρος του θανάτου... Το ότι πέρναγα και μάλιστα με άνεση τις τάξεις έχει να κάνει με τη μεθοδολογία της Ειρήνης (από τότε με έτρεχε) αλλά και το γεγονός ότι στο περίφημο «κολλέγιο» του Χατζηκυριακείου, το να αφήσεις ένα παιδί στην ίδια τάξη δεν ήταν εύκολη απόφαση για τον καθηγητή... Όχι για το παιδί. Για τον ίδιο.

Το πρωί της Τρίτης, η Εύα έδινε Ιστορία. Και παρότι δυο χρόνια έχουμε πάρει την κρυάδα από τις εξετάσεις της, η αλήθεια είναι ότι για έναν ανεξήγητο λόγο αυτή η ρημάδα η Ιστορία με αγχώνει. Την Εύα πάλι όχι... Ούτε τις φίλες της. Γυρίζοντας στο σπίτι από το σχολείο, τις άκουσα από το δρόμο... Για την ακρίβεια άκουσα τα γέλια τους...: «Τι έγινε κορίτσι μου, πως πήγες;» (με ύφος Γιάγκου Δράκου). «Πώς να πάω ρε μπαμπά; Όλα σούπερ... Κορίτσια μην φάτε όλα τα μπισκότα, έρχομαι!!!».

Μπαίνοντας στην κουζίνα, η Στέλλα, η Ελένη και η Αγγελική, πέρα από τα μπισκότα, μοιράζονταν με την Εύα και την ίδια... γιορτινή διάθεση: «Πως πήγατε κορίτσια; Εύκολα τα θέματα;» (πάλι με αγωνία)... «Περίπατος!»- «Μια χαρά!»- «Έπεσε ότι είχα διαβάσει!» και ξανά γέλια... Αν τα μπισκότα δεν τα είχε φέρει η Εύα από την Ολλανδία, τα παιδιά απλά είναι... αλλού (φαν παρκ). Και μακάρι να είναι πάντα έτσι... Να περνάνε όλες τις δυσκολίες σε συνθήκες... πενταήμερης (χωρίς αγόρια, μην ξεχνιόμαστε...). Με ... ξεάγχωσαν οι άτιμες! Και χαλάλι που άδειασαν ένα ντουλάπι με μπισκότα... Όπως θα΄λεγε μια ψυχή: «Μπισκότα υπάρχουν!»

Υγ. Κάθε 18 του Μάη, η Ειρήνη βάζει ένα κεράκι ακόμη στην τούρτα της. Σήμερα γίνεται 40... Όχι χρονών βρε... Καρατίων! Για ένα παιδί που γεννήθηκε... μεγάλη, η καλύτερη ευχή είναι όταν μεγαλώσουν, πρώτα ο Θεός, τα παιδιά μας, να βρούμε χρόνο να παίξουμε! Ευχή είπα; Λάθος. Υπόσχεση! Άσε που όσο μας χωρίζει ακόμη μια... δεκαετία (άλλο να έχεις 3(9μισο) μπροστά κι άλλο 4 κούκλα μου) ως «μικρός» δικαιούμαι να μιλάω για παιχνίδι! Χρόνια Καλά κυρία μου... Και να σε ακούω να γελάς δυνατά... Όπως οι κόρες σου!

Νίκος Συρίγος - Διευθυντής Onsports.gr