«Η Έλενα κλαίει ακόμη κι όταν σκοτώνονται μυγάκια στο παρμπρίζ!», ο Νίκος Συρίγος γράφει

Ο χρόνος είναι αλήτης. Περνάει γρήγορα όταν δεν θες και δεν κουνάει ρούπι όταν θες να τρέξει πιο γρήγορα κι από τον Μπολτ. Κάπως έτσι οι δυο εβδομάδες διακοπών (λέμε τώρα) στα Χανιά πέρασαν νεράκι. Σφηνάκι νεράκι για την ακρίβεια, αφού πότε πήγα, πότε γύρισα δεν το πήρα χαμπάρι. Όσο πλησίαζε η ώρα της επιστροφής τόσο κορυφωνόταν το δράμα της Έλενας με το αν θα έρθει με την υπόλοιπη οικογένεια στην Αθήνα ή αν θα μείνει με τη γιαγιά στα Χανιά... Στη ζυγαριά δεν έμπαινε ούτε η θάλασσα, ούτε το παιχνίδι αλλά ποιος θα στεναχωριόταν περισσότερο με την επιλογή της; Και κυρίως πόσο θα στεναχωριόταν η γιαγιά που δεν θα έμενε μαζί της (κι άλλο) στην Κρήτη... Βλέπετε, η Έλενα δεν είναι ένα συνηθισμένο παιδί. Είναι ο ορισμός της ευαισθησίας.

Στεναχωριέται με τα πάντα και είναι ικανή να βάλει τα κλάματα ακόμη και για τα μυγάκια που σκοτώνονται στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου... Όσο δύσκολο έχει τον ύπνο (δεν κοιμάται ποτέ) τόσο εύκολο έχει το κλάμα... Και το γέλιο επίσης. Πώς το λέει ο Αντώνης; Η καρδιά με πηγαίνει εμένα... Ε, η Έλενα είναι ο ορισμός της... καρδιάς! Το ότι το βράδυ της Κυριακής έκανε εν τέλει αυτό που ήθελε περισσότερο και μπήκε μαζί μας στο καράβι, μου έκανε εντύπωση. Το ότι το δάκρυ πήγε κορόμηλο την ώρα του αποχωρισμού από τη γιαγιά που «είδες στο είπα ότι θα στενοχωρηθεί!» ήταν όχι απλά προβλέψιμο αλλά σιγουράκι. Κι ας είναι πια η Βασιλεία στο σπίτι μας περισσότερο και από τη... βασιλεία στην Ισπανία!

Αλλά είπαμε... Έλενα είναι αυτή... Κι αν ήταν στο χέρι της θα ήθελε μαζί της στο σπίτι όλη την οικογένεια. Ποια οικογένεια; Το σόι ολάκερο... Να μην σας πω και τα (σωμένα) μυγάκια από το παρμπρίζ!

Νίκος Συρίγος - Διευθυντής Onsports.gr