«Μπαμπά ο Δημήτρης μού έριξε χαστούκι αλλά…», γραφεί ο Νίκος Συρίγος

Από την πρώτη στιγμή που έπιασα στα χέρια μου την Εύα, μέχρι και σήμερα, αύριο, τον επόμενο αιώνα, όσο εν πάση περιπτώσει θα είμαι όρθιος, δεν πρόκειται να αφήσω κανέναν να πειράξει τις κόρες μου! ΚΑΝΕΝΑΝ.

Την περασμένη Παρασκευή, γύρισα σπίτι κι είδα την Έλενα να έχει ένα σημαδάκι στο δεξί της μάγουλο. Όχι τόσο μεγάλο ώστε να ανησυχήσω αλλά όχι και τόσο μικρό ώστε να κάνω ότι δεν το είδα. Ρώτησα πρώτα την Έλενα: «Έλα ρε μπαμπά όλα θες να τα μαθαίνεις!» Η Εύα έλειπε, οπότε πήγα απευθείας στη μαμά: «Α δεν στο είπαμε; Την χτύπησε ο Δημήτρης!». Για κάποια δευτερόλεπτα ένιωσα να βουίζει το κεφάλι μου. Σαν να είχα φάει εγώ το χαστούκι ή σαν να πλησίαζε εγκεφαλικό.

Έγινα ο «ΘΥΜΟΣ» από «Τα μυαλά που κουβαλάς»! Το ότι ήταν Παρασκευή βράδυ ήταν και καλό και κακό. Καλό γιατί μέχρι την Δευτέρα (από τα κορίτσια του σπιτιού) στήθηκε ολόκληρη επιχείρηση ηρεμίας και κακό γιατί μέχρι να αποδώσει αυτή η... ηρεμία, δάγκωνα τα σίδερα! «Πώς σε χτύπησε, από πού κι ως πού σε χτύπησε και γιατί σε χτύπησε;» ρώτησα περί τις 2000 φορές την Έλενα. Απάντηση δεν πήρα. «Καλά εσύ πήγες και πήρες το παιδί από το σχολείο, το είδες έτσι και δεν έκανες ΤΙΠΟΤΑ;». Καμία ανταπόκριση και από την Ειρήνη... Γυναίκες.

Μέσα στο Σαββατοκύριακο σκέφτηκα πως ο Δημήτρης τραβάει ζόρια... Σκέφτηκα πως εδώ και δυο χρόνια που έμαθα την ιστορία του, προσπάθησα να είμαι φίλος του. Σκέφτηκα πως ακόμη κι αν το «θύμα» ήταν η Έλενα, που σε κάθε άλλη περίπτωση θα πέρναγα τον θύτη από τη... μηχανή του κιμά, τώρα θα έπρεπε να το λύσω σαν φίλος. Και η Έλενα με βοήθησε σε αυτό. Ακόμη και μέχρι το παρά ένα, την ώρα που πάρκαρα το αυτοκίνητο τη Δευτέρα το πρωί για να πάμε μαζί στο σχολείο: «Μπαμπά δεν με χτύπησε μόνο ο Δημήτρης. Μετά τον χτύπησα κι εγώ...Να το ξέρεις! Δεν είναι κακό παιδί!». Ο Δημήτρης ήρθε στο σχολείο. Με τη γιαγιά του. Τη γιαγιά που τον μεγαλώνει.

Που είναι μάνα και πατέρας μαζί γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. «Μήτσο, έλα εδώ ρε! Είμαστε ή δεν είμαστε φίλοι εμείς οι δυο;» - Είμαστε... «Και γιατί χτύπησες την Έλενα; Γιατί χτυπάς τα κορίτσια; Είσαι δυνατός! Το ξέρουμε ότι είσαι δυνατός... Αλλά οι δυνατοί ρε Μήτσο, δεν χτυπάνε ούτε τους αδύναμους, ούτε τα κορίτσια...» Ο Μήτσος απλά με κοίταζε. Ψέματα κοίταζε κάτω... Κι όσο κοίταζε κάτω, τόσο σκεφτόμουν την Έλενα που προσπαθούσε να με πείσει να μην κάνω τίποτα... Τίποτα απολύτως. «Λοιπόν θέλεις να χάσεις έναν φίλο;» - Όχι... «ΟΚ! Δεν θέλω λοιπόν να ξαναχτυπήσεις κανένα κορίτσι! Κανένα! Τα κορίτσια τα προστατεύουμε ρε Μητσάρα, δεν τα χτυπάμε...». Του χάιδεψα το κεφάλι και έφυγα... Η Έλενα δεν είδε και δεν άκουσε τίποτα από αυτά. Είχε γίνει μπουχός μόλις μπήκαμε στο σχολείο... Το μεσημέρι που την πήρε η μάνα της από το σχολείο, η Έλενα ήταν ανακουφισμένη: «Μαμά ο Δημήτρης μου ζήτησε συγγνώμη... Και στη Μαρκέλλα, που την είχε χτυπήσει κι εκείνη την Παρασκευή».

Λένε πως ο κόσμος των παιδιών είναι σκληρός. Ο Δημήτρης δεν είχε άλλη επιλογή. Η Έλενα πάλι έχει. Και έχει αποφασίσει ο δικός της κόσμος να είναι... βούτυρο! Να συγχωρεί τον φίλο της πριν ζητήσει συγγνώμη... Να λέει ψέματα στον μπαμπά ότι «τον χτύπησα κι εγώ μετά...». Ίσως γιατί μέσα της ξέρει ότι ο πραγματικά αδύναμος στην υπόθεση είναι ο Δημητράκης...

Νίκος Συρίγος Διευθ. Οnsports.gr