«Η πριγκίπισσά του…», γράφει ο Νίκος Συρίγος

Είναι φορές που δεν θέλεις να κάνεις «κλικ». Δεν το αντέχεις. Δεν θέλεις ούτε καν να δεις αυτό που για άλλους είναι η ζωή τους. Κι ο θάνατος. Στα 40 μου δεν έχω πια πολλούς φόβους που να μην τους έχω νικήσει. Αυτός που δεν αντέχω, δεν θέλω καν να τον σκέφτομαι, είναι να αρρωστήσουν οι κόρες μου... Παρακαλάω από τα βάθη της καρδιάς μου τον Θεό ότι κακό έχει προγραμματίσει για να μας δοκιμάσει, μικρό ή μεγάλο, να το στείλει συστημένο σε μένα. Ούτε στην Ειρήνη, ούτε στα παιδιά... Είμαι τόσο λιγόψυχος στο να αντιμετωπίσω ακόμη και ένα συνάχι των κοριτσιών... Γι’αυτό κι όχι απλά σέβομαι αλλά υποκλίνομαι, προσκυνώ τους γονείς που πολεμάνε στο πλάι των παιδιών τους με θεριά.

Χθες βράδυ, λίγο πριν φύγω από τη δουλειά έπεσα πάνω σε αυτή τη φωτογραφία. Δεν ήξερα αν ήθελα να διαβάσω την ιστορία. Ψέματα. Ήξερα. Ήθελα να τη διαβάσω. Δεν ήξερα αν θα το άντεχα... Δεν θέλω να βλέπω παιδιά να πονάνε. Κι ήταν τέτοιο το βλέμμα της μικρής αλλά και του μπαμπά της, αυτός ο έρωτας του πατέρα και της κόρης, που με «σκότωνε» χωρίς καν να κάνω το κλικ. Αποφάσισα να μετρήσω τις δυνάμεις μου. Τώρα που κάνω τα συναισθήματα της χθεσινής βραδιάς λέξεις, καταλαβαίνω πόσο «φλώρος» είμαι. Άκου να μετρήσω τις δυνάμεις μου, διαβάζοντας την ιστορία, το δράμα μιας οικογένειας που έζησε τον θάνατο.... Διάβασα ότι ο μπαμπάς, ο Άντι, ανέβασε αυτή τη φωτογραφία, τη σκληρότερη της ζωής του, για να δείξει στον κόσμο ποιο είναι το πραγματικό πρόσωπο του καρκίνου. Η Τζέσικα, η κόρη του, η πριγκίπισσα του δεν είναι πια εδώ. Έχει πετάξει για τον Παράδεισο ή όπου εν πάση περιπτώσει πάνε τέτοια παιδιά... Πάλεψε 13 μήνες με την αρρώστια. Νευροβλάστωμα τη λένε και χτυπάει παιδιά κάτω των 5 ετών συνήθως... Γιατί ρε Θεέ;

Ο Άντι ήξερε, όταν τράβηξε αυτή τη φωτό, πως το κορίτσι του δεν είχε πια παρά ελάχιστες εβδομάδες ζωής... Κι αυτή η αγκαλιά, που για μας είναι δεδομένη, είναι ρουτίνα που ξεχνάμε να τη δώσουμε πολλές φορές στα παιδιά μας, για τον Άντι και την πριγκίπισσα του ήταν μια από τις τελευταίες... Δεν θέλω να γράψω άλλο. Δεν μπορώ. Μένω στο βλέμμα του μπαμπά και της κόρης... Αυτό που δεν αλλάζει όσα χρόνια κι αν περάσουν, όπου κι αν είναι ο μπαμπάς και η κόρη. Ακόμη κι αν ο ένας είναι στη γη κι ο άλλος στον ουρανό... Ακόμη και τότε.

Νίκος Συρίγος Διεθ.Onsports.gr