«"Λούλο" να’ξερες πόσο σε αγαπάω…», γράφει ο Νίκος Συρίγος

Τι; Είστε από αυτούς που (συνεχίζετε να) λέτε «οι άντρες δεν κλαίνε!»; Κλαίνε... Με τη διαφορά ότι δεν κλαίνε με το παραμικρό. Δεν είναι «όπλο» για τον άντρα το κλάμα...

Είναι ανάγκη. Από αυτές που δεν μπορείς να τις πνίξεις. Μια τέτοια στιγμή ήταν όταν διάβασα την ιστορία του Αλεχάντρο Μπενίτεθ. Αργεντινός φορ. 30 χρονών. Γκολτζής. Πριν και πάνω απ’όλα όμως άνθρωπος. Και θείος. Στα βάζω σε αυτή τη σειρά γιατί έτσι πρέπει να πηγαίνουν μπας και η ζωή πάνω σε αυτόν εδώ τον πλανήτη που μας «έσπειρε» ο Θεός, πάει λίγο καλύτερα.

Ο «Λούλο» που λέτε, δεν είναι πια Φορ. Είναι τέως ποδοσφαιριστής. Και επειδή δεν ήταν όποιος κι όποιος για την ομάδα του και την πόλη του, το να αποφασίσει να κόψει τη μπάλα τόσο νωρίς έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία. Πιο πολύ για τους άλλους και λιγότερο για τον ίδιο. Αυτός δεν το σκέφτηκε ούτε καν δεύτερη φορά. Μια αρκούσε.

Ο ανιψιός του, ο Μίλο, 9 μηνών μωρό, διαγνώστηκε με μια πολύ σπάνια πάθηση στο συκώτι. Και η αδερφή του «Λούλο» και μάνα του μικρού που ήταν συμβατή δότρια, δεν θα άντεχε στο χειρουργείο λόγω δύο επεμβάσεων που είχε κάνει ήδη στην καρδιά. Ο αμέσως επόμενος πιο συμβατός ήταν – ναι καλά μαντέψατε- ο θείος. Ο Αλεχάντρο. Ο «Λούλο». Του το είπαν. Και πριν προλάβουν να τελειώσουν τη φράση είπε «Ναι. Θα το κάνω». Κι ας γνώριζε ότι έπρεπε να κόψει την πιο αγαπημένη του ασχολία: Την μπάλα.

Η επέμβαση έγινε και ο μικρός σώθηκε. Αν googlάρετε το όνομα «Αλεχάντρο Μπενίτεθ» θα τη βρείτε την ιστορία και θα μάθετε τα πως και τα γιατί. Έχω ακούσει πολλούς να λένε «για το παιδί μου θα έδινα και τη ζωή μου». Σεβαστό. Για το παιδί ενός άλλου; Για το παιδί γενικά;
Σκέφτομαι ότι στην Ελλάδα για να δώσεις το... σάλιο σου, ώστε να γίνεις εν συνεχεία δότης μυελού των οστών και να σώσεις ένα παιδάκι από το τέρας της λευχαιμίας πρέπει να στο ζητήσει ο Ρουβάς, η Φουρέιρα και ο Ντάνος του Survivor! Και αν...

Σκέφτομαι ότι για να ευαισθητοποιηθούμε για το έναν λόγο πρέπει το «κακό» να χτυπήσει τη δική μας πόρτα. Αν είναι στου διπλανού, δεν μας αφορά.

Και σκέφτομαι επίσης ότι τύποι σαν τον Αλεχάντρο, τον «Λούλο» ακόμη κι αν βρίσκονται εκατοντάδες μίλια μακριά, ίσως να, μπορούν να νιώσουν την αγάπη και την ευγνωμοσύνη μας, που σκέφτηκαν και φέρθηκαν έτσι. Ακόμη κι αν το παιδί που σώθηκε δεν ήταν δικό μας... Ήταν όμως ένα παιδί. Και όπως λέει κι ο ποιητής «αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα». Ρε μπαγάσα «Λούλο», αχ και να ‘ξερες πόσο σε αγαπάω...

Νίκος Συρίγος
Διευθ. Onsports.gr