«Η Εύα δεν ονειρεύεται, προγραμματίζει!», γράφει ο Νίκος Συρίγος

Μεταξύ μας, βοηθάει και λίγο η πολλή θάλασσα σε αυτό. Το ιώδιο... Σκέφτομαι ότι ως λαός, ως κοινωνία και ως άτομα, πολλές φορές «σπαταλάμε» το μυαλό μας σε χαζομάρες και πως αν είχαμε τη μεθοδικότητα των Δυτικοευρωπαίων, η Ελλάδα θα... δάνειζε τους Γερμανούς για να ξεχρεώσουν.

Προς το παρόν τους δανείζουμε «μυαλά». Και μάλιστα χωρίς να περιμένουμε ότι θα τα πάρουμε ποτέ πίσω... Νέοι άνθρωποι, ο ένας μετά τον άλλον, την κάνουν για άλλες πολιτείες. Αφαίμαξη κανονική... Η Εύα, είναι 16. Μισή Ελληνίδα-μισή Ολλανδέζα. Κάπως έτσι έχω μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να διαπιστώσω αν ο συλλογισμός μου είναι σωστός. Και πιστέψτε με, είναι. Η Εύα δεν αεροβατεί. Ποτέ. Δεν κάνει ούτε καν όνειρα. Ή κάνει και δεν μας τα λέει. Προτιμά να προγραμματίζει. Βάζει έναν στόχο, τον πετυχαίνει και πάει στον επόμενο. Τώρα πάει Β’ Λυκείου. Ένα βήμα πριν τις Πανελλήνιες...

Και για την Εύα είναι ήδη... αργά για να κάνει την επιλογή της. Το λογικό για την «Ολλανδέζα» θα ήταν να είχε πάρει την απόφαση της για το τι δυνατότητες έχει και τι θα κάνει επαγγελματικά στη ζωή της, τελειώνοντας το... νηπιαγωγείο. Αλλά βλέπεις άλλο Ελλάδα, άλλο Ολλανδία. Προσαρμόστηκε. Και αποφάσισε να... αποφασίσει στο τέλος του τετραμήνου.

Κι επειδή και η μάνα της κι εγώ εδώ κι ένα χρόνο την «ψήνουμε» (εκτιμώντας την πειθαρχία της αλλά κι επειδή έχουμε... ζήσει τι σημαίνει δουλειά στον ιδιωτικό τομέα) για Στρατιωτική Σχολή, η Εύα μας το ξέκοψε ορθά κοφτά... «Θα δοκιμάσω τις δυνάμεις μου στο πρώτο τετράμηνο. Αν βγάλω τον βαθμό που θέλω θα προσπαθήσω για Ιατρική. Αν βγάλω μικρότερο θα δω ποιες είναι οι επιλογές μου και θα αποφασίσω». Αν βγάλει... μεγαλύτερο, δεν μας είπε τι θα κάνει αλλά, είπαμε, το παιδί αυτό δεν αεροβατεί. Πατάει στο έδαφος.

Και πατάει τόσο γερά που πολλές φορές τη ζηλεύω... Ζηλεύω τον ρεαλισμό της, ακόμη κι αν αυτός φτάνει κάποιες στιγμές στα όρια του κυνισμού... Αλλά πιστέψτε με είναι χίλιες φορές προτιμότερο να κάνεις ένα βήμα τη φορά στη γη, παρά να βάλεις στόχο ή ακόμη χειρότερα να σου βάλουν στόχο το φεγγάρι, ενώ εσύ έχεις... υψοφοβία. Και σας το γράφει αυτό ένας άνθρωπος που και υψοφοβικός είναι και ονειροπόλος... Γι΄αυτό και ζηλεύω το Ευάκι...

Βλέπεις το όνειρο, γίνεται εύκολα «παραμύθι». Που το πουλάς ή το χειρότερο, στο πουλάνε... Και η Εύα δεν πρόκειται να παραμυθιαστεί ποτέ. Ελπίζω και η Έλενα... Κι όχι μόνο οι κόρες μου, όλα τα παιδιά. Όλες οι επόμενες γενιές. Γιατί εμείς, οι μεγαλύτεροι, οι... σοφότεροι χορτάσαμε με ψέματα. Ακούσαμε τόσα, που στο τέλος τα λέγαμε και εμείς χωρίς την παραμικρή τύψη και ντροπή.

Ολόκληρη η χώρα, ζούσε με ψέματα. Ας βάλουν τα παιδιά μας λοιπόν ένα τέλος σε αυτό το παραμύθι, από το οποίο μας τελείωσαν οι πριγκίπισσες και μας έμειναν αμανάτι μόνο οι δράκοι...

Νικός Συρίγος
Διευθ. Onsports.gr