«Ο Παναγιώτης, το «θεριό» και η αυτοκτονία…», ο Νίκος Συρίγος γράφει

Τους θεωρώ (μαζί με τα παιδιά) τους μεγαλύτερους ήρωες που υπάρχουν σε αυτόν εδώ τον πλανήτη. Είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις στη ζωή μου που αντιλαμβάνομαι ότι είμαι πολύ-πολύ δειλός…

Γιατί στη σκέψη και μόνο ότι τα κορίτσια θα αντιμετωπίσουν κάτι σοβαρό, με λούζει κρύος ιδρώτας. Μια φορά δε που η μικρή είχε απλά υψηλό πυρετό σχεδόν λιποθύμησα…

Για τέτοιο «παλικάρι» μιλάμε. Περνώντας τα χρόνια καταλαβαίνω ότι δεν έχω πια πολλά να φοβάμαι. Μεγάλωσα. Ούτε μικρός τράβαγα ιδιαίτερο ζόρι με τον φόβο αλλά μεγαλώνοντας, θέλοντας και μη σκληραίνεις.

Κι ακόμη κι αν φοβάσαι κάποιες φορές, οφείλεις να μην το δείξεις. Τα καταφέρνω σχεδόν πάντα. Όχι στο κομμάτι «αρρώστια». Κι ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου, κάθε μέρα τον Θεό που δεν έχω βρεθεί αντιμέτωπος με τέρατα. Δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα. Αν θα είχα τη δύναμη να το παλέψω. Γι΄αυτό και σε αυτό την κουβέντα που ανοίγω κάθε βράδυ με τον τύπο εκεί πάνω που αποφασίζει, σχεδόν τον εκλιπαρώ ότι μας έχει φυλαγμένο ως φαμίλια, να το ρίξει πάνω στη δική μου πλάτη.

Για μένα, εγώ, αντέχω. Για τους άλλους όχι… Όταν διάβασα τη συνέντευξη του Παναγιώτη Φασούλα για το πρόβλημα υγείας που είχε και (ευτυχώς) ξεπέρασε ο γιος του, κατάλαβα ακριβώς τι εννοούσε όταν είπε: «Η πρώτη μου σκέψη, όταν έμαθα τι είχε ο μικρός, ήταν αυτοκτονία»… Ένιωσα κάθε λέξη του στο πετσί μου.

Αλήθεια. Και υποκλίθηκα στον «ψηλό» τόσο για την πολύχρονη μάχη που έδωσε στο πλάι του γιου του, όσο και για όσα είπε μετά τον πόλεμο. Τώρα, με ψυχραιμία: «Ο γονιός θα πρέπει να μεταφέρει στο παιδί την αισιοδοξία του ότι όλα είναι περαστικά.Τώρα σκεπτόμενος τα περί αυτοκτονίας, λέω πόσο γελοία σκέψη είχα»…

Και πάλι δίκιο έχεις ρε Παναγιώτη… Μεγάλο δίκιο.

Νίκος Συρίγος
Διευθυτνής του Onsports.gr

Διαβάστε επίσης:

«Το παράσημο της Εύας, το παράπονο της Έλενας (και η αλήθεια)!», γράφει ο Νίκος Συρίγος

«Φτιάχνοντας… αναμνήσεις με τον Παππά και τον Θανάση!», γράφει ο Νίκος Συρίγος