«Αυτά που με έκαναν καλύτερο πατέρα»

Βρέθηκα από τον Πλούταρχο σε ένα σπίτι με ένα κορίτσι 13-14 μηνών στην αγκαλιά… Ένα κορίτσι, που σήμερα είναι πια 17 χρονών και βαδίζει στα 18… Ολόκληρη γυναίκα. Επίσης δεν έχω το δείγμα του πώς θα ήμουν με έναν γιο. Βλέπεις, έχω δύο κορίτσια. Την Εύα και την Έλενα. Άρα ο έρωτας μου βγαίνει αβίαστα! Κι αυτός ο έρωτας του μπαμπά για τις κόρες είναι το μεγάλο μυστικό για να είσαι κάτι ανάμεσα σε μπαμπά και υπερήρωα… Με έναν γιο πιθανότατα θα ήμουν απλά ένας ακόμη… γιος μέσα στην οικογένεια. Γιατί θα είχαμε κάνει το σπίτι γήπεδο. Ποδοσφαίρου, μπάσκετ, βόλεϊ… Μην σας πω και πόλο! (το είχα δοκιμάσει κι αυτό ως… παιδί).

Με τις κόρες είναι αλλιώς. Σε κάνουν θέλοντας και μη να λειτουργείς ως ερωτευμένος. Να τις χαζεύεις, να ταξιδεύεις με το βλέμμα τους, να ακούς τα τραγούδια τους (κι ας είναι «κουκουρούκου»), να τις νιώθεις στο χώρο ακόμη και αν δεν είναι εκεί και να σε… φορτίζουν με μια αγκαλιά και ένα φιλί! Απλά και μόνο όταν χώνονται στην αγκαλιά σου, για να δουν τηλεόραση…

Κι επειδή ως γνωστό όταν μπαίνει ο έρωτας από την πόρτα, το σκάει η λογική από το παράθυρο, ο ερωτευμένος κοριτσοπατέρας είναι προφανώς ένας τύπος που μπορεί να κάνει όλες τις τρέλες του κόσμου για τα κορίτσια του. Ή όσες προλαβαίνει… Κι όλα αυτά για να ακούσει, αυτό το «είσαι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου» που είναι το μεγαλύτερο βραβείο που θα πάρει ποτέ. Κι ας του το παίρνουν πίσω πάνω στην τσαντίλα τους οι κόρες (γυναίκες…). Αλλά χαλάλι… Κόρες είναι αυτές…

Το μόνο πρόβλημα του ερωτευμένου μπαμπά είναι ότι… μιλάει πολύ. Όπως όλοι οι ερωτευμένοι. Πόσο μάλλον δε ένας τύπος σαν εμένα που βγάζει το ψωμί του μιλώντας και γράφοντας. Άρα είναι εκ πεποιθήσεως «πολυλογάς». Κάπου εκεί το χάνεις. Γιατί δεν ακούς. Και είναι η κρισιμότερη ισορροπία που πρέπει να βρεις. Να ακούς. Να ακούς πραγματικά. Όχι στα… λόγια. Να ακούς κι όταν έχουν να σου πουν κάτι που δεν θα σου αρέσει. Να σου κάνουν κριτική… Μια κριτική που οφείλεις να την ακούσεις. Όχι να κάνεις πως την ακούς…

Τα παιδιά είναι ο μεγαλύτερος κριτής μας. Ουσιαστικός. Ακόμη κι αν πολλές φορές λένε πράγματα που θα σε πληγώσουν. Τα έχω πει κι εγώ ως παιδί και ξέρω. Τότε δεν ήξερα. Τώρα ξέρω.

Αλλά για να φτάσουν σε σημείο να στα πουν κάτι έχεις κάνει… Ίσως όχι τόσο «βαρύ» αλλά κάτι. Κι αυτό το κάτι πρέπει να το βρεις πριν από τα παιδιά σου, εσύ. Για να το αποφύγεις την επόμενη φορά. Να μην το ξανακάνεις. Γιατί τότε θα δείξεις ότι είσαι σοφός. Κι ας μην είσαι. Έτσι όμως σε βλέπουν τα παιδιά σου… Και έτσι πρέπει να νιώθεις, παρά τις αιώνιες ανασφάλειες του γονιού. Σίγουρος. Και γι’αυτό που θα πεις αλλά και γι’αυτό που θα κάνεις. Και κυρίως κάθε κίνηση ή λέξη σου να είναι φτιαγμένη με το μαγικό υλικό που λέγεται αγάπη. Πρώτα όμως ξεκίνα να ακούς…

Νίκος Συρίγος
Διευθυντής του Onsports.gr / Ραδιοφωνικός παραγωγός στον ΜΟΥΣΙΚΟΣ 98,6