Οι ανάπηροι στην Ελλάδα, πάνε ακόμη στον Καιάδα

Για να μην βάλω τα κλάματα. Γιατί σκέφτηκα όλα αυτά που θα διαβάσω με αφορμή αυτή τη μέρα. Όλα αυτά τα δακρύβρεχτα, τα συγκινητικά για τους ανθρώπους γύρω μας, δίπλα μας, κοντά μας, που είναι ανάπηροι. Όλους αυτούς που τις άλλες 364 ημέρες του χρόνου, τους έχουμε γραμμένους στα παλιά μας τα παπούτσια…

Και μην μου πεις όχι, γιατί δεν θα σου πω απλά για τις φορές που πάρκαρες (για να πεταχτώ μέχρι το ΑΤΜ/ψιλικατζίδικο/σχολείο κλπ) πάνω στη ράμπα αλλά πολλά περισσότερα. Κι ένα από αυτά είναι ότι συνεχίζεις να ανέχεσαι τον τρόπο που αντιμετωπίζει το Κράτος σου τον ανάπηρο. Από το γεγονός ότι για να βγάλεις μια θέση parking πρέπει να φέρεις ότι χαρτί υπάρχει, μέχρι ότι για να πας τον άνθρωπο σου σε ένα Δημόσιο Κέντρο Αποκατάστασης, πρέπει να έχεις μπάρμπα στην Κορώνη, την Άρτα, τα Γιάννενα, τη Θεσσαλονίκη κοκ. Αλλιώς πλήρωσε… Αν έχεις.

Αν δεν έχεις υπάρχει και ο… Καιάδας. Και σας μιλάω όχι απλά εκ πείρας αλλά κάτι παραπάνω. Βλέπεις, στη φαμίλια μας, κληθήκαμε από πολύ νωρίς να αντιμετωπίσουμε το τέρας που λέγεται Σκλήρυνση Κατά Πλάκας. Και αν η κυρά-Ρένα, τα κατάφερνε όχι απλά καλά αλλά σπουδαία μέχρι πριν από 4-5 χρόνια, εδώ και καιρό, αν δεν είχε τον κυρ-Σπύρο, θα ήταν όχι απλά δύσκολη αλλά κάτι παραπάνω.

Όπως και η προσπάθεια να μετακινηθεί στη χώρα που λέγεται Ελλάδα, με το καροτσάκι. Τόσο στη Σύρο, όσο και στην Αθήνα… Για να ζήσεις φυσιολογικά ή έστω αξιοπρεπώς αν είσαι ανάπηρος στην Ελλάδα πρέπει να έχεις μια μηχανή. Απ’αυτή που κόβει λεφτά… Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσεις να εξασφαλίσεις την όσο το δυνατόν πιο ομαλή διαβίωση σου. Ή στη χειρότερη την επιβίωση σου. Να επιβιώνεις όχι να ζεις.

Γιατί όταν πχ. σε ολόκληρο Μέγαρο Μουσικής η απάντηση που σου δίνεται είναι «θεατές σε αναπηρικό αμαξίδιο μπορούν να παρακολουθήσουν την παράσταση μόνο από τα πίσω καθίσματα» καταλαβαίνεις ότι ακόμη και εκείνοι που θα έπρεπε να έχουν μία ευαισθησία παραπάνω σε έχουν κατατάξει στη γαλαρία…

Χωρίς καν να σε ρωτήσουν. Προφανώς η ψυχαγωγία για έναν άνθρωπο στο καρότσι είναι πολυτέλεια. Κι όντως είναι. Γιατί όταν για να πας στην απέναντι γωνία πρέπει να περάσεις το NOMADS και το SURVIVOR μαζί τι τα θες τα Μέγαρα κυρά-Ρένα; Κάτσε σπίτι σου!

Είπαμε οι ανάπηροι στην Ελλάδα δεν έχουν δικαίωμα κανένα. Ούτε καν την 3η Δεκεμβρίου… Που είναι η μέρα τους. Η μέρα που διαδηλώνουν για ένα καλύτερο «σήμερα». Αλλά μένουν μια ζωή στο χθες. Τότε που ήταν όρθιοι… Τότε που το ανάπηρο Κράτος, δεν τους έβλαπτε τόσο όσο τώρα.

Νίκος Συρίγος
Διευθυντής του Onsports.gr / Ραδιοφωνικός παραγωγός στον ΜΟΥΣΙΚΟΣ 98,6