Γιώργος Λιανός: «Η αντάμωση με τα κορίτσια μου, η γέννηση του γιου μου και όλα όσα με θλίβουν στην πατρίδα μου»

Πολύ καιρό μου πήρε να τα ξαναπούμε...

Ίσως όλο αυτό το διάστημα που έλειπα στην Αυστραλία με έκανε να νιώσω ξένος στην ίδια μου την πατρίδα, χρειάστηκα μια περίοδο επανένταξης... Έχουμε αλλάξει όλοι να το ξέρετε. Δε χαμογελάμε όσο θα έπρεπε.

Το χαμόγελο της μικρής στο αεροδρόμιο και το σοκ στα μάτια της με έκανε και ένιωσα ότι δεν άξιζαν τον κόπο ακόμα και όλα τα λεφτά του κόσμου να έβγαζα στην ξενιτιά. Αλλά κάπως πρέπει να τα φέρουμε πέρα...

Ξαναβγήκε η Μέρκελ άλλωστε, χαρές και πανηγύρια προσεχώς και όλα τα λουκάνικα του Οκτόμπερφεστ για πάρτη μας...

Η κοιλιά της κυράς κόντευε να σκάσει, πάνω στη ώρα έφτασα για να πάμε στο μαιευτήριο κι εκεί που έλεγα πως το 'χω ξανακάνει, μετά τις πρώτες ώρες της άφιξης του διάδοχου κατάλαβα ότι δεν θυμάμαι τίποτα, πόσο μάλλον όταν γυρίσαμε στο σπίτι. Αποστειρώσεις, αλλαγές πάνας, απολυμάνσεις χεριών, θήλαστρα... Ναρκοπέδιο!

Παρόλα αυτά μέσα σε μια εβδομάδα έχω γίνει πάλι εξπέρ. Βέβαια κάτι μνήμες απ' τις παιδικές ιώσεις μου έρχονται έντονα και φοβάμαι ότι πάλι θα ανατρέξω στο manual για να βρω τις απαντήσεις. Η απόλυτη πρόκληση πάντως είναι η συνισταμένη της μεγάλης αδερφής η οποία τον υποδέχτηκε με ένα στωικό χαμόγελο και ένα φιλί στο πατουσάκι... Όλα καλά! Ας όψεται που το «μπίμπι» (βλέπε «μπέμπης» στη γλώσσα της) δεν ήρθε με άδεια χέρια. Πάντως αυτός ο πολιτισμένος τρόπος αντιμετώπισής της με αγχώνει λιγάκι, περιμένω προσεχώς τα χειρότερα.

Όπως και να 'χει είμαι πλέον ένας από αυτούς. Αυτούς με τα δυο παιδιά, είμαι ο μέσος όρος της ελληνικής οικογένειας. Ο ορισμός της ενοχοποίησης προς το δημογραφικό πρόβλημα. Ένα παιδί είναι εγωιστικό, δύο η απόλυτη ισορροπία, με τα τρία ανοίγεις την κερκόπορτα. Να δεις που θα κατεβάσω τα ζιβάγκο απ' το πατάρι και θα ψηφίσω και ΠΑΣΟΚ.

Το Σάββατο πήγα για καφέ με το φίλο Γιάννη και ένιωθα λίγο άσχημα που δεν τον προειδοποίησα ότι θα έρθω με την Αρυάνα. Μόλις το άκουσε χάρηκε γιατί μου είπε ότι θα έφερνε και τα δικά του παιδιά μια και θα βρισκόμασταν σε καφέ που διέθετε και παιδότοπο... Όταν ήρθε είδα ότι είχε τέσσερα παιδιά... και η απόλυτη αρμονία μεταξύ τους με έκανε να σκεφτώ ότι με κάποιο τρόπο αυτορυθμίζονται. «Μετά τα τρία παιδιά σταματήσαμε να έχουμε "το δικό μου και το δικό σου" και αυτομάτως όλα έγιναν "δικά μας"». Μαγικό. Με έβαλε σε σκέψεις.

Μιλάω περί ανέμων και υδάτων όπως καταλάβατε γιατί η επικαιρότητα με θλίβει, σαφώς και έχω άποψη για την κατάσταση. Σαφώς αγχώνομαι για την κοινωνία που μεγαλώνουν τα παιδιά μου πλέον. Φοβάμαι, θυμώνω και ελπίζω μέσα απ' την κοινωνία μας να υψωθεί η φωνή της λογικής και της ανθρωπιάς. Θλίβομαι για τα αργά αντανακλαστικά μας και το καθυστερημένα αυξημένο ενδιαφέρον των media για τα τελευταία φαινόμενα. Ζούμε σε μια φούσκα και ό,τι μας θλίβει γίνεται μίσος κατά της διαφορετικότητας. Πολιτικής, θρησκευτικής, ιδεολογικής, φυλετικής, σεξουαλικής. Θυμώνω που θα πρέπει να προφυλάξω τα παιδιά μου από αυτά που θα ακούσουν στο σχολείο από τους φίλους τους. Άλλωστε κάθε παιδάκι μαζί με τa βιβλία του, καβαλάει και τη γνώμη των γονιών του.

Είπα να μην αναλύσω τα πράγματα και ήδη το παράκανα.

Να 'στε καλά και ψύχραιμοι.

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!