«Από τη μέρα που έχασα την μητέρα μου δεν φανταζόμουν ότι θα βρω ξανά το χαμόγελό μου!».

Όλα κυλούσαν, πότε όμορφα και πότε άσχημα! Όλα σκοτείνιαζαν κάθε φορά που την έφερνα στο μυαλό μου... μικρο κορίτσι ακόμα ! Πώς γίνεται να γελάσεις έχοντας τόσο πόνο, βουβό μέσα σου... Πώς να φανταστείς, τον γάμο τον ονείρων σου, χωρίς ΕΚΕΙΝΗ να είναι στο πλευρό σου; Πώς να γίνεις μητέρα χωρίς ΕΚΕΙΝΗ να είναι διπλά σου να σε καθοδηγήσει;

Όλα κύλισαν με ευκολίες και δυσκολίες και μπορώ να χαμογελώ ξανά, χάρη σε ένα μικρό πλασματάκι! Στο βλέμμα αυτού του μικρού πλάσματος, βρίσκω ξανά τον εαυτό μου. «Παιδί μου... Πόσα όμορφα συναισθήματα μου ξέθαψες; ΕΣΥ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙΣ ΖΩΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ για να πορεύομαι. Για να γίνω καλύτερη μητέρα, δίνοντάς σου την υπόσχεση ότι θα βρίσκομαι για πάντα στο πλευρό σου και θα σε ΑΓΑΠΩ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ».

Ευχαριστώ το Θεό για αυτό το μικρό πλασματάκι και ευχαριστώ τη μητέρα μου για όλα όσα πρόλαβε να μου μάθει. Τώρα μπορώ να τα μεταφέρω στο δικό μου μικρό ανθρωπάκι.