«Όταν βγήκα από το χειρουργείο, δεν ήταν εκεί! Ήρθε την άλλη μέρα, μόνο για 2 ώρες και έφυγε με χειροπέδες...»
Ήμουν στο νοσοκομείο. Θα γεννούσα με καισαρική τομή. Ο σύζυγός μου ήταν στη φυλακή και θα ερχόταν με άδεια για να δει εμένα και την κόρη μας που θα γεννιόταν.
Στο δρόμο όμως, το λεωφορείο των μεταγωγών που τον μετέφερε έπαθε λάστιχο και είχε αργήσει. Μπήκα στο χειρουργείο με το μυαλό μου μήπως είναι έξω και με περιμένει. Η διπλανή ετοιμόγεννη μανούλα ρώτησε τη μαία αν ο άνδρας της ήταν έξω. Η μαία της απάντησε ότι ήταν έξω και την περίμενε με ένα πλατύ χαμόγελο.
Μετά στράφηκε προς το μέρος μου και μου είπε ότι ο δικός μου άνδρας δεν είχε έρθει ακόμη. Δάκρυσα, λέγοντάς της ότι ήταν στη δουλειά. Όταν βγήκα από το χειρουργείο, δεν ήταν εκεί! Ήρθε την άλλη μέρα, μόνο για 2 ώρες και έφυγε με χειροπέδες...
Από τότε, μεγαλώνω μόνη μου τη μικρή μας κόρη χωρίς να ξέρει, χωρίς να έχει δει ποτέ τον πατέρα της παρά μόνο από μια φωτογραφία!
