«Το πρώτο βράδυ δεν κοιμήθηκα καθόλου, απλά τον κοιτούσα και δεν ένιωθα πια μόνη. Ήμουν κι εγώ μαμά»!
Η μέρα που έγινα μαμά ήταν πολύ δύσκολη για μένα ψυχολογικά. Ήταν η μέρα που ένιωσα τη μεγαλύτερη μοναξιά.
Ο μόνος δικός μου άνθρωπος που ήταν μαζί μου ήταν ο σύζυγός μου. Ήθελα να έχω μαζί μου τις αδελφές μου και τη δική μου μαμά να μοιραστεί τη χαρά μου και να της δώσω τη χαρά να γίνει γιαγιά. Δυστυχώς η μητέρα μου ήταν καθηλωμένη σε ένα κρεβάτι σε φυτική κατάσταση και η μικρή αδελφή μου μαζί της για να τη φροντίζει. Η μεγάλη μου αδελφή μένει μακριά και της ήταν δύσκολο να έρθει σε μια γέννα που δεν ήταν προγραμματισμένη(έσπασαν τα νερά στις 2 τα ξημερώματα). Έτσι πήγαμε με τον άντρα μου οι δυο μας στο νοσοκομείο όπου τον έβγαλαν έξω για να μου κάνουν τις απαραίτητες εξετάσεις.
Όταν ήρθε η ώρα να με βάλουν για τεχνητούς πόνους ένιωθα πιο μόνη από ποτέ. Σκεφτόμουν τη μαμά μου και πόσο τη χρειαζόμουν εκείνη τη μέρα δίπλα μου. Προσπαθούσα να είμαι ψύχραιμη για να μη στεναχωρήσω τον άντρα μου, αλλά μέσα μου έκλαιγα με λυγμούς. Ακόμα και τώρα που σας γράφω την ιστορία μου τρία χρόνια μετά πάλι κλαίω. Μετά από 5 ώρες όμως ήρθε το πρώτο μου παιδάκι στη ζωή μου και όλα άλλαξαν! Από τη στιγμή που τον είδα σκεφτόμουν μόνο τον γιό μου. Το πρώτο βράδυ δεν κοιμήθηκα καθόλου, απλά τον κοιτούσα και δεν ένιωθα πια μόνη. Ήμουν κι εγώ μαμά!!!
