«Μια μαύρη τεράστια και σκοτεινή τρύπα έρχεται να καταπιεί ότι έχω φτιάξει μέχρι τότε!»

Ήμουν μόνη και μεγάλωνα ακόμα πιο μονή. Οι γονείς χωρισμένοι, η αδερφή μου χαμένη στον κόσμο της. Εγώ σαν να μην υπήρχα. Πάντα υπάρχει αιτία για αυτό που πεθαίνεις. Δυστυχώς τα σημάδια δεν σβήνουν ποτέ. Μόνο κάνεις πως δεν τα βλέπεις και συνεχίζεις.

Έτσι λοιπόν συνέχισα και εγώ ξεπερνώντας την πρώτη κρίση φτάνοντας σχεδόν στα 22, είχα ξεκινήσει να ονειρεύομαι και να στοχεύω σε μια οικογένεια σε μία δουλειά,σε απλές φυσιολογικές αξίες της ζωής. Φτάνοντας στα 30 και πλέον κατασταλαγμένη και αισιόδοξη σε πολλούς τομείς, παντρεύομαι και ονειρεύομαι να κάνω 2-3 παιδάκια!

Το πρώτο έρχεται επιτέλους αλλά μαζί του φέρνει και εκείνον τον τεράστιο μαύρο σκύλο της κατάθλιψης που είχε και πάλι πάρει τεράστιες διαστάσεις! Ο κόσμος μου για άλλη μια φορά καταρρέει, έρχεται μια μαύρη τεράστια και σκοτεινή τρύπα να καταπιεί ότι έχω φτιάξει μέχρι τότε. Μέχρι εκεί όμως.

Το ένστικτο της μητέρας λειτούργησε και με ταρακούνησε τόσο δυνατά που ένιωσα πως η φωνή μου ακούστηκε μέχρι τον ήλιο ίσως και πιο μακριά. Για πρώτη φορά φώναξα ,ζήτησα βοήθεια και έλυσα κάποια μεγάλα προβλήματα μέσα μου και στην μέχρι τότε ζωή μου. Με άκουσαν όλοι, ο άντρας μου, ο γονιός μου, η φίλη μου. Το παιδί μου με αισθάνθηκε.

Έτσι λοιπόν έφυγε μακριά εκείνος ο μαύρος τεράστιος «σκύλος» που έπεφτε πάνω μου και με έπνιγε. Ξέρω πως και πάλι με κάποιο γεγονός ίσως να ξανάρθει, αλλά ξέρω πως το να ζητάς βοήθεια και να μιλάς για το κάθε σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζεις στην ζωή σου, είναι η αρχή της κάθε θεραπείας στην πληγή που βγαίνει.

Σήμερα είμαι 45 μεγαλώνω το μοναδικό μου παιδί με στόχους ηρεμία και πάνω από όλα συμβουλεύομαι πάντα τους ειδικούς για κάθε δυσκολία που εμφανίζεται. Ελπίζω κάποτε να γίνω μια ευτυχισμένη γιαγιά,αυτός είναι ο επόμενος στόχος μου, απλός και αξιότιμος! Έτσι ξελαφρώνει η ψυχή, όταν την αδειάζεις τελείως και την γεμίζεις με φως και αισιοδοξία, ό,τι και αν έχεις περάσει!