«Έγώ το γέννησα αυτό το πλασματάκι; Είναι δικό μου; Θεέ μου!»

Τρέχεις αμέσως να κάνεις και δεύτερο να το βεβαιώσεις. Μετά περιφέρεσαι μ' αυτό το αποσβολωμένο, χαζοχαρούμενο βλέμμα και προσπαθείς να το χωνέψεις. Τώρα δηλαδή ένα ανθρωπάκι μεγαλώνει μέσα σου; Τρομακτικό. Υπέροχο! Ανυπομονείς για τον πρώτο υπέρηχο. Ακούς τον πρώτο χτύπο της καρδιάς...Ευλογία... Θείο δώρο... Αγωνία... Προσμονή... Περιέργεια... «Θα είναι γερό;», «Πως θα μοιάζει;».

Και μετά η μαγική στιγμή... Το πρώτο κλάμα... Το κρατάς αγκαλιά και αναρωτιέσαι... «Εγώ το γέννησα αυτό το πλασματάκι; Είναι δικό μου; Θεέ μου! Είναι τόσο όμορφο! Τι θα κάνω τώρα;» Ξυπνάς στο δωμάτιο από τον ήχο που κάνει το καροτσάκι που στο φέρνουν και η καρδιά σου πάει να σπάσει. Το παίρνεις αγκαλιά και νιώθεις πώς ο κόσμος σου ανήκει. Αυτό που νιώθεις είναι ευτυχία, πληρότητα, ευφορία, ζεστασιά και ξαφνικά πάλι ανησυχία και αγωνία... Πώς θα το φροντίσεις, πώς θα το ταΐσεις;

Όλα όμως, λύνονται μαγικά, με μια αγκαλιά. Η φύση και το ένστικτο σε οδηγούν, αρκεί ν' αφεθείς. Ο θηλασμός, ο πόνος ,τα ξενύχτια, όλα είναι στιγμές ανεπανάληπτες. Όλα είναι πρωτόγνωρα και συγκλονιστικά! Όλα είναι μια αγκαλιά. Το πρώτο χαμόγελο,το πρώτο δοντάκι,ο πρώτος πυρετός,η πρώτη λεξούλα «μαμά!».

Απέραντη συγκίνηση. Λατρεύεις τον τρόπο που σε σφίγγει, τον τρόπο που αποκοιμιέται πάνω σου, τον τρόπο που τρώει, που κοιμάται, που ανασαίνει, που πιπιλάει το δάχτυλό του. Το φωτογραφίζεις συνέχεια σαν τρελή. Τα πρώτα του βηματάκια, «μα που πάει;». Κυνηγητό, ζημιές, αγκαλιές!

Πρώτη μέρα στον παιδικό σταθμό. Πόσο τεράστιος φαίνεται μπροστά σου! Πόσο μικρό και απροστάτευτο μοιάζει; «Πώς θα αφήσω την καρδιά μου μόνη της Παναγιά μου; Θα σε αφήσω για το καλό σου, κι όταν γυρίσεις θα σου κάνω την πιο σφιχτή αγκαλιά! Θα σε γεμίσω με φιλιά!».

Αργότερα πρωτάκι στον αγιασμό. Δάκρυα... Αγωνία... Όνειρα... «Τι μεγάλη και βαριά που είναι η τσάντα σου; Άραγε τρως το κολατσιό σου; Έβαλες ζακέτα; Βρήκες φίλους; Αχ, να μην είμαι εκεί μαζί σου! Έχω τόσα όνειρα για σένα! Σε φαντάζομαι επιστήμονα, πρωταθλητή, καλλιτέχνη, ηγέτη!».

Μελέτη, τρέξιμο, κούραση, φωνές αλλά το βράδυ αγκαλιές. «Μωρό μου μαζί θα τα καταφέρουμε. Θα είμαι δίπλα σου αλλά όχι από πάνω σου. Θα κάνεις αυτό που σε κάνει χαρούμενο και εγώ θα είμαι πάντα κάπου εκεί, έτοιμη να σε στηρίξω αν χρειαστεί και ας μην μπορώ καμιά φορά. Για σένα θα μπορέσω!Η σκέψη μου όπου κι αν είσαι, ό,τι κι αν κάνεις, πάντα θα σε συνοδεύει. Μεγαλώνεις, αλλάζεις κάθε μέρα, κάθε καλοκαίρι! Αποκτάς ξεχωριστή, δική σου προσωπικότητα, ενδιαφέροντα, ανησυχίες, άποψη. Καμιά φορά δεν μπορώ να σε αντιμετωπίσω και με πιάνει πανικός και απόγνωση!».

Μα πως το ξέχασα; Σε παίρνω σφιχτή αγκαλιά και ξαφνικά συνεννοούμαστε είσαι κομμάτι μου. Είσαι η ψυχή μου. Θέλω να είσαι δυνατό να μπορείς να τα καταφέρεις και μόνο σου. Μα πόσο δύσκολο είναι αυτό. Ξαφνικά κάποιος πληγώνει την καρδούλα σου και κλαις και μου λες «μαμά πονάει πολύ» και εγώ στέκομαι εκεί, με την καρδιά κομμάτια, θυμωμένη και ανήμπορη να σε βοηθήσω.

Το μόνο που μπορώ είναι να σε αγκαλιάσω και να σου πω, «Μη φοβάσαι, θα περάσει. Εγώ είμαι εδώ! Είμαι το αποκούμπι σου, η παρηγοριά σου, το στήριγμα και η φωλιά σου. Είμαι η ΜΑΜΑ σου! Και το υπέροχο ταξίδι συνεχίζεται... H μαμά Ειρήνη Μαζαράκη