«Η κόρη μου, με το που έβλεπε κρέας άρχιζε να κλαίει και να το πετάει»

Δεν ήθελε καν να το δοκιμάσει. Με το που της το έδινα, το έφτυνε ή κοιτούσε το κουταλάκι της και αν έβλεπε έστω ένα μικρο δείγμα από κρέας, αρνιόταν πεισματικά να το φάει. Και τι δεν έκανα για να την καταφέρω μήπως φάει έστω και λίγο. Άρχισα να της το αλέθω, να της το κόβω κομματάκια μικρά, αλλά και πάλι τίποτα.

Ώστε κάποια στιγμή αποφάσισα να μην της δώσω καθόλου, μέχρι να δω αν θα το ζητήσει από μονή της. Κάποια μέρα, είχα αφήσει επάνω στο τραπέζι, κάτι κεφτεδάκια, έκανα ότι δεν την βλέπω και πήγε και πήρε στα κρυφά για να φάει. Από εκείνη την ημέρα που το δοκίμασε από μονή της, χωρίς εγώ να την έχω πιέσει καθόλου, άρχισε να τρώει όλα τα κρέατα.

Τελικά θα πρέπει να μην τα πιέζουμε πολύ τα παιδιά μας γιατί στο τέλος κάνουν το αντίθετο από αυτό που θέλουμε εμείς, μόνο και μόνο από πείσμα.