«Γέννησα στις 2 το πρωί τα αστεράκια μου... 930 γραμμάρια ο μεγάλος και 870 γραμμάρια η μικρή μου!»

Όλα ξεκίνησαν μερικές μέρες νωρίτερα όπου μία εγκυμοσύνη με δίδυμα , όσο καλά ξεκίνησε, τόσο άσχημα πήγε να τελειώσει. Ξημέρωμα 07/12/2009, ένα κρεβάτι γεμάτο αίματα και μία απορία: «Είμαι στο 7ο μήνα! Και τώρα τι;»

Τρέχοντας φτάνουμε στο μαιευτήριο και μας λένε ότι πρέπει να τα κρατήσουμε μέσα μου όσο περισσότερο γίνεται για να μεγαλώσουν. Τα καταφέραμε και τα προετοιμάσαμε. Ενέσεις για τους πνεύμονές τους και πολλή, παρα πολλή υπομονή! Όλα πήγαν καλά. Η αιμορραγία σταμάτησε και πέρασαν 3 ημέρες ησυχίας.

Μετά ξανά πόνος και ξανά αγωνία! Ξανά παρακολούθηση και φάρμακα για να μη γεννήσω, μία ακόμα μετάγγιση αίματος... Ο γιατρός μας καθησυχάζει, «Όλα θα πάνε καλά!, θα τελειώσουμε αργά τη νύχτα». Μετά κοιμήθηκα από την εξάντληση και τη στεναχώρια και όταν ξύπνησα κατά τις 3 το πρωί, όλοι ήταν δίπλα μου, γιατροί, μαίες πανικός!

Άρχισα να βήχω και μου λέγαν οι νοσοκόμες να μη βήχω γιατί θα βγουν τα μωρά! Δε μπορούσα όμως! «Νιώθω νερό στο στήθος μου!» τους είπα και δε μπορούσα να σταματήσω να βήχω. Αυτό ήταν πνευμονικό οίδημα...

Δεν κατάλαβα τίποτα. Πότε βρέθηκα να είμαι διασωληνωμένη, πώς γίνεται να έπαθα αυτή την αλλεργική αντίδραση και στα δύο φάρμακα; Οι πιθανότητες είναι ελάχιστες και το έπαθα εγώ!

Όλοι ανησυχούσαν για το αν και εγώ και τα παιδιά θα ήμασταν καλά. «Ποιόν θα ήθελες; Τα παιδιά ή τη γυναίκα σου;» άκουσα το γιατρό να λέει στον άντρα μου. Τι να πει και τι να σκεφτεί ο άντρας μου; Πώς γίνεται ενώ όλα πήγαιναν τέλεια, να βρεθούμε σε τέτοιο αδιέξοδο;

Μετά από δύο μέρες στο κρεβάτι, ξανά αιμορραγία, έρχεται η μαία και μου λέει ότι πρέπει να γεννήσω και εγώ να λέω ότι δεν είναι έτοιμα και ότι είναι πολύ μικρά, κανείς όμως δε με άκουγε...

Γεννήσαμε στις 2 το πρωί δύο μικρά «κοτοπουλάκια», όπως χαρακτηριστικά είπε και ο γιατρός μας, δύο αστεράκια όπως θα έλεγα εγώ σήμερα, 930 γραμμάρια ο μεγάλος μου και 870 η μικρή μου! Μετά από αγωνία 65 ημερών είχα και τα παιδιά μου στο σπίτι και ήμουν ευτυχισμένη, χαμογελαστή και πάλι όλα πήγαιναν καλά!

Τώρα 5,5 χρονών πλέον ετοιμαζόμαστε να πάμε δημοτικό και μου φαίνεται σαν να ήταν χθες τα ξημερώματα που τα έφερα στο σπίτι, μόλις 2 κιλά το κάθε ένα!