«Όταν σε είδα να σηκώνεις τα χεράκια σου νομίζοντας ότι η κάμερα είναι όπλο, δάκρυσα σάστισα και αποφάσισα να ψάξω να σε βρω...»
Αγαπούλα μου δεν είμαι μητέρα...Δεν ευλογήθηκα...
Μεγάλωσα όμως με παιδιά εξ αίματος κοντά μου και τα αγάπησα πολύ. Σε αγάπησα και εσένα πολύ για αυτό σου γράφω αγγελάκι μου. Όταν σε είδα να σηκώνεις τα χεράκια νομίζοντας ότι η κάμερα είναι είναι όπλο και να παραδίνεσαι στην πιο άδικη μοίρα του πολέμου, δάκρυσα, σάστισα, θύμωσα και ύστερα σε αγάπησα και αποφάσισα να ψάξω να σε βρω και να σου στείλω όμορφα ρούχα και παιχνίδια και ίσως να σε συναντήσω.
Γέμισα χαρά με εκείνη τη σκέψη! Θα ήταν η ωραιότερη μέρα της ζωής μου! Θα σε πήγαινα στο λούνα παρκ πρώτα και ύστερα στην Ακρόπολη για να δεις πως ο άνθρωπος κάνει θαύματα, όχι μόνο εγκλήματα...
Ύστερα έμαθα ότι προσφύγατε σε ένα χωριό που την άλλη μέρα βομβαρδίστηκε... Είσαι στον ουρανό τώρα...Εκεί ήταν η θέση σου αλλά όχι τόσο νωρίς αγγελάκι μου.
Εκείνη τη στιγμή της απόλυτης ευτυχίας που είχα στη φαντασία μου, θα στη χρωστάω και όταν σε συναντήσω, σου υπόσχομαι ότι θα σε φιλώ και δε θα σε ξεχάσω ποτέ.
