«Μαμά σ' αγαπώ, μου είπε με τα ματάκια του κλειστά...»
Αυτό μήνα περιμένω το δεύτερο παιδάκι μου. Ένα βράδυ λοιπόν που έχω ξαπλώσει δίπλα στο γιο μου, για να αποκοιμηθεί, εκείνος βάζει το χεράκι του πάνω στη φουσκωμένη μου κοιλίτσα.
Κι όμως αυτή η τρυφερή σκηνή μου δημιούργησε ένα αίσθημα φόβου "για το αύριο" και ρωτώ τον εαυτό μου "είμαι μαμά? " Εκείνη τη νύχτα πέρασαν από το μυαλό μου όλες οι δύσκολες στιγμές που πέρασα με το γιο μου αυτά τα τρία χρονιά. Άρχισα να θυμάμαι από τις πρώτες μέρες αγωνίας και καταθλίψεις που έζησα με τη γέννηση του γιου μου.
Τις εικοσιπέντε μέρες που τον έβλεπα μέσα στη θερμοκοιτίδα (λόγο προβλήματος υγείας) χωρίς να μπορώ να τον αγγίξω. Ύστερα από αυτά ένιωθα ακόμα τη κούραση και τη νευρικότητα από τις άυπνες νύχτες μου. Κι ακόμα πιο πρόσφατα θυμήθηκα το τρομαγμένο βλέμμα του παιδιού μου με τα δακρυσμένα μάτια όταν του φώναζα, τον μάλωνα.
Πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί, να προσπαθείς να τον κανείς όσο καλύτερο άνθρωπο μπορείς. Σκεφτόμουν όλα αυτά και ένιωθα η πιο κάκια και δυστυχισμένη μαμά. Εκείνη τη στιγμή διακόπτει τις σκέψεις μου η φωνή του γιου μου -ΜΑΜΑ; -ΤΙ; τον ρωτώ και μου απαντά ενώ έχει τα ματάκια του κλειστά -Σ ΑΓΑΠΏ.
Τότε κατάλαβα, ήταν η απάντηση στην αρχική ερώτηση μου. Δάκρυσα από ευτυχία και τον αγκάλιασα. τελικά συνειδητοποίησα ότι είμαι μαμά. Όλα όσα πέρασα και θα περάσω αξίζουν για ένα και μόνο " ΜΑΜΆ Σ ΑΓΑΠΏ " .
