«Τον επόμενο χρόνο έμεινα ξανά έγκυος. Λέω εντάξει τώρα θα είμαι πιο προσεχτική. Πάλι στον 3ο μήνα σταμάτησε η καρδούλα του»
Με λένε Αιμιλία και είμαι 34 ετων.Η δική μου ιστορία ξεκινά το 2007 οπου μετά από το γάμο μου με τον αγαπημένο μου, ξεκινήσαμε την κοινή μας ζωή και αποφασίσαμε να κάνουμε οικογένεια.
Χωρίς καθυστερήσεις του τύπου να χαρούμε λίγο ,να διασκεδάσουμε, να πάμε διακοπές.... Έτσι, μετά από 2 μήνες ήρθε η ροζ γραμμή. Γέλια, χαρές και πανηγύρια. Ώσπου τον 3 μήνα μου λέει η γιατρός κάτι δεν πάει καλά, δεν ακούω την καρδούλα του. απλά χάθηκε το μωράκι μου και μαζί του κάτι από εμένα. Δεν πειράζει, είστε νέοι και θα κάνετε άλλο. Είναι όλα αυτά που ακούς αλλά δεν σε αγγίζουν. Και υπομονή...
Τον επόμενο χρόνο έμεινα ξανά έγκυος. Λέω εντάξει τώρα θα είμαι πιο προσεχτική κι όλα θα πάνε καλά. Αμ δε...Πάλι στον 3ο μήνα σταμάτησε η καρδούλα του. Δεν είναι δυνατόν. Γιατί σταμάτησε; Πώς γίνεται; Και να τα κλάματα. Μα γιατί σε μένα; Και που να βρω παρηγοριά; Ήταν η πιο δύσκολη περίοδος της ζωής μου. Έμεινα κλεισμένη στο σπίτι για αρκετούς μήνες. Έπαθα κατάθλιψη. Ήρθαν τα γενέθλιά μου. Φυσικά εγώ το είχα ξεχάσει. Τα αγγελούδια μου όμως όχι. Ήρθαν στον ύπνο μου ένα κοριτσάκι που κρατούσε από το χέρι ένα μικρό αγοράκι και με φίλησαν στο μάγουλο, μου ευχήθηκαν και στα 100 μαμά! Κι έφυγαν. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό. Αυτό το όνειρο με έκανε δυνατή κι αποφάσισα πάλι για μωρό.
Κάναμε εξετάσεις να δούμε ποιο είναι το πρόβλημα κυρίως και πώς θα το αντιμετωπίσουμε. Θρομβοφιλία κι ενέσεις αντιπηκτικές η αγωγή. Έτσι η εγκυμοσύνη αυτή, η τριτη πια, κύλησε ομαλά. Γινόταν με τις αντιπηκτικές, την προγεστερόνη και βέβαια την ακινησία γιατί μας ήρθε και μία αποκόλληση. Αλλά δόξα τω Θεώ, όλα πήγαν καλά επιτέλους, βγήκα από το χειρουργείο με ένα μωρό στην αγκαλιά. Τον Αύγουστο του 2011 ένα αγοράκι ήρθε στη ζωή μου και τα άλλαξε όλα. Έφερε φως στη μέρα μου. Λόγο στα όνειρά μου. Έφερε χαμόγελο στο πρόσωπό μου και για πρώτη φορά νιώθω τόση αγάπη. Αφιέρωσα στο μωρό μου όλο αυτό το χρόνο. Θήλασα 22 μήνες. Και μόλις κόψαμε το θηλασμό, έτσι εντελώς ξαφνικά έμεινα έγκυος. Πάλι με αντιπηκτικές αλλά ήταν η καλύτερη αυτή η εγκυμοσύνη. Ήμουν στα πόδια μου και τη χάρηκα.
Το Φεβρουάριο του 2014, ήρθε και ο δεύτερος γιος. Πόση ευτυχία μπορεί να νιώσει κανείς. Τώρα μαμά να κάνουμε ένα κοριτσάκι λέει ο μεγάλος γιος, για να έχει παρέα ο μπαμπάς καλέ! Το δικαιολογεί. Αυτή ήταν η πρώτη αντίδραση όταν γύρισα σπίτι με το μωρό. Όπως καταλαβαίνετε υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος με τα αγόρια μου. Και γιατί όχι μακάρι να με αξιώσει ο Θεός να κάνω και μία κόρη. Προς το παρόν, εύχομαι τα παιδιά όλου του κόσμου να είναι καλά και να έχουν γύρω τους ανθρώπους που τα αγαπούν.
