«Θα έχανα μια σάλπιγγα και το παιδί μου αν ο άντρας μου δεν επέμενε για...»

Όταν λοιπόν έγιναν όλα αυτά, έμεινα έγκυος (πριν παντρευτώ γιατί το ήθελε, δε το συζητήσαμε απλά το επεδίωξε και αφέθηκα) αλλά μετά από τη χαρά του τεστ εγκυμοσύνης σε 2 εβδομάδες ήρθε μια παλίνδρομη αποβολή και εγώ έπεσα σε κατάθλιψη... Μου έγινε έμμονη ιδέα, ήθελα οπωσδήποτε παιδάκι άμεσα. Έκανα πολλές εξετάσεις, πήγα σε πολλούς γιατρούς και σε δυο μήνες έμεινα ξανά εγκυούλα!

Άγχος, φόβος και πολλά φάρμακα, δυο ενέσεις ηπαρίνης τη μέρα αλλά τελικά ήταν εξωμήτριο. Οι γιατροί ήταν κατηγορηματικοί: Χειρουργείο και αφαίρεση της σάλπιγγας. Κλάμα, χοριακές και προγραμματισμός για το χειρουργείο. Την παραμονή κάνουμε έναν υπέρηχο και βλέπουμε ότι το έμβρυο είναι μέσα στη μήτρα! Ακούσαμε καρδιά και αυτό που βλέπαμε ήταν το χόριο που το τρέφει. Και τότε ήρθαν κλάματα χαράς!

Ο γιατρός εξαφανίστηκε! Για σκεφτείτε! Θα έχανα μια σάλπιγγα και το παιδί μου αν ο άντρας μου δεν επέμενε για αυτόν τον υπέρηχο! Μετά από τρεις μετακομίσεις και πολλά προβλήματα για το πώς θα κάνουμε τον γάμο, τελικά έγινε με τους απαραίτητους γιατί ήμασταν οι εξής τέσσερις: Νύφη, γαμπρός, κουμπάρος, μάρτυρας και ένας Αντιδήμαρχος. Αν δεν καταλήγαμε σε αυτή τη λύση θα χωρίζαμε από τους καβγάδες και την οικογενειακή πίεση.

Πέρασαν οι μήνες και οι γονείς μας δεν μας έδωσαν ποτέ τη γονική ευχή... Έφτασα στον 7 μήνα και ήμουν 48 κιλά, με αφυδάτωση, αδυναμία και μοναξιά. Ήμουν ατέλειωτες ώρες μόνη στο σπίτι, περίμενα να γυρίσει ο άντρας μου από τη δουλειά να πούμε δυο κουβεντούλες. Όταν μου είπαν ότι και τώρα να γεννηθεί το μωρό είναι βιώσιμο, άρχισα να γελάω, να παίρνω κιλά, να ηρεμώ.

Τότε παθαίνω μια μόλυνση που με κουρέλιασε ... Πόνος και νέο κλάμα. Με αντιβιώσεις και αγάπη το ξεπέρασα. Γέννησα με πρόκληση και μετά από 8 ώρες πόνων έκανα καισαρική. Όταν άκουσα το κλάμα του, έκλαψα από ανακούφιση... Αλλά η ιστορία δεν τελείωσε εκεί! Το μωράκι μας το γρατσούνισαν στο κεφαλάκι και μόλις το φέραμε νεογέννητο στο σπίτι μπήκαμε στο νοσοκομείο με ενδοφλέβια αντιβίωση και ενδεχόμενη μηνιγγίτιδα. Το ξεπεράσαμε και αυτό αν και ήμασταν 2 μήνες σε καραντίνα στο σπίτι για να μη μολυνθεί.

Στο διάστημα αυτό ανοίγει η καισαρική μου γιατί δεν πρόσεξα καθόλου ως χειρουργημένη και για τρεις μήνες έκανα αλλαγές στη καισαρική μου με οξυζενέ. Εκεί να δείτε πόνο και κλάμα κάθε εβδομάδα στο νοσοκομείο! Τελικά έκλεισε μετά από τρεις μήνες. Πήγαινα με τις γάζες στο νηπιαγωγείο, όλα όμως τελείωσαν. Δεν έπαθα επιλόχειο κατάθλιψη μετά από όλα αυτά αν και οι γιατροί έλεγαν στον άντρα μου ότι θα πάθω σίγουρα. Αντίθετα το μωράκι μου, μου έδινε δύναμη και εγώ γέμιζα αγάπη για όλους ... Με έκανε καλύτερο άνθρωπο πιο δυνατό, πιο ευαίσθητο, πιο δοτικό.

Μετά από μια ακόμη αποβολή και λόγω προβλήματος υγείας που σωματοποιήθηκε μάλλον από το άγχος και το στρες της πρώτης εγκυμοσύνης, αποφάσισα να μην κάνω άλλο παιδάκι... Είμαι δίπλα στο παιδάκι μου και τον άντρα μου κάθε στιγμή, χαίρομαι κάθε λόγο και κάθε γέλιο του, κουράζομαι κιόλας, νευριάζω και ξεσπώ πολλές φορές, ζητώ όμως συγγνώμη και συνεχίζω... Δεν είμαι από πέτρα, είμαι νύχτα μέρα με μικρά παιδιά, παίρνω αγάπη, χαρά και δύναμη από αυτά αλλά και κούραση και έχω την ανάγκη να μιλώ και με ενήλικες, γελάω, εκνευρίζομαι, θυμώνω αλλά ξεκαρδίζομαι και στα γέλια...

Πέρασα πολλούς πόνους και πολλά σκαμπανεβάσματα σε 9 μήνες αλλά θα τα ξαναπερνούσα με την ίδια δύναμη και με μεγαλύτερο πείσμα αν ήξερα πόσο υπέροχο είναι να σε έχει ανάγκη ένα πλάσμα ,να σε αγκαλιάζει ,να σε ψάχνει τη νύχτα στον ύπνο του ,να σε εμπιστεύεται ,να σου λέει μαμά σ' αγαπώ έτσι ανιδιοτελώς και αναίτια... και γι' αυτό το σ' αγαπώ σήμερα 7 χρόνια μετά γελάω αν κι έχω θάψει τα όσα πέρασα σε ένα κουτάκι στα βάθη της καρδιάς και το κλειδί το έχω πετάξει, κάθε μερα ευχαριστώ τον Θεό που μου τον χάρισε και τον παρακαλω να ειναι γερος ...μαμα σαγαπω μου αρκει αυτο