«Έβλεπα τα άλλα παιδάκια να παίζουν έξω και τρελαινόμουν στη σκέψη ότι το δικό μου δε θα τρέψει ποτέ...»

Έτσι λοιπόν και εμείς συνειδητά είπαμε με τον άντρα μου ότι μετά από 3 χρόνια γάμου, θέλαμε ένα ζουζουνάκι να μας γεμίσει τη ζωή, να το αγαπάμε και το φροντίζουμε και να του δώσουμε όσα δε μας έδωσαν εμάς οι δικοί μας για τους όποιους τέλοσπαντων λόγους!

Έμεινα αμέσως έγκυος και η εγκυμοσύνη μου εξελισσόταν ομαλά μέχρι τον 6ο μήνα, όταν ξαφνικά ο «βασιλιάς μου» - γιο έδειξε ο υπέρηχος - δεν τρεφόταν σωστά και έπρεπε να σταματήσω το αλάτι και τη ζάχαρη μέχρι τον τοκετό. Εννοείται ότι ο κόσμος να χαλούσε θα έκανα τα πάντα για να γεννηθεί ο μπέμπης μου γερός και υγιής.

Αποφασισμένη για όλα, είπα στο γυναικολόγο μου ότι θέλω να γεννήσω φυσιολογικά γιατί θέλω να ζήσω όλα για το μωράκι μου! Όπως και έγινε! Έφερα στον κόσμο ένα ανθρωπάκι (ίδιος ο μπαμπάς του ακόμα και σήμερα που είναι 10 ετών), υγιή με πολύ εύκολο τοκετό αφού με βοήθησε τρομερά ο γιατρός μου.

Πανευτυχείς πήραμε το μπεμπούδι μας σπίτι και ευτυχώς όλα καλά! Ήταν ένα εύκολο μωρό σε όλα του και συνεχίζει να είναι ένα τρομερό παιδάκι ακόμα και τώρα. Στα δύο του άρχισε να κουτσαίνει και όταν απευθυνθήκαμε στον παιδίατρό μας, μας παρέπεμψε σε ορθοπαιδικό για εξετάσεις.

Τρομαγμένοι πήγαμε σε ορθοπεδικό, είδε το μωρό μας, βγάλαμε ακρτινογραφίες και όταν τις είδε, τότε ξεκίνησε ο Γολγοθάς μας. «Ξέρετε», μας είπε «Ο μικρός πάσχει από μία σπάνια ασθένεια που εμφανίζεται πιο συχνά στα αγόρια. Ονομάζεται νόσος του Perthes. Κρατάει συνήθως δύο με ρία χρόνια και σε κάποιες περιπτώσεις οδηγεί σε ακινητοποιήση... Θα δούμε...»

Χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας. «Δηλάδη τι;» λέω στο γιατρό, «Το παιδί στα 5 του θα μείνει ανάπηρο;». Η απάντηση ήταν αόριστη: «Ίσως... θα δούμε... θα το παρακολουθούμε...». Εκείνη την ημέρα γέρασα 20 χρόνια. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Έκλαιγα, τρελάθηκα. Φύγαμε αμέσως για τον παιδίατρο και στη διάδρομή έσφιγγα τόσο πολύ το μωρό μου στην αγκαλιά μου που νόμιζα ότι θα το έπνιγα. Παρακαλούσα το θεό να είναι όλα ψέματα.

Ο άντρας μου προσπαθούσε να είναι ψύχραιμος αλλά φαινόταν ότι ούτε αυτός το άντεχε. «Πανορμιτή μου, Αρχάγγελέ μου, Μιχαηλ κάνε το παιδί μου καλά και εγώ ό,τι θες... τη βέρα μου θα σου τη φέρω (ήταν ότι συναισθηματικά πολυτιμότερο είχα επάνω μου)» παρακαλούσα. Έβλεπα τα άλλα παιδάκια να παίζουν έξω και τρελαινόμουν στη σκέψη ότι το δικό μου παιδί δε θα τρέξει ποτέ.

Ο παιδίατρός μου μας παρέπεμψε στο Παίδων Αγία Σοφία στην Αθήνα. Ανεβήκαμε λοιπόν από Ρόδο Αθήνα άμεσα για να πάρουμε και μάι δεύτερη γνώμη. Δεν ξέραμε τι θα αντιμετωπίζαμε. Φοβόμασταν, έκλαιγα κρυφά και φανέρα στον άντρα μου και εκείνος με παρηγορούσε όπως μπορούσε. Φτάσαμε στο Παίδων και οι ώρες μέχρι να δούμε το γιατρό έμοιαζαν αιώνες...

Ήρθε η σειρά μας, εξέτασαν το μωρό και η διάγνωση όντως Perthes. Τον εξέτασαν κινητικά, βγάλαμε ακτινογραφίες και ο γιατρός μας είπε να φύγουμε και να έρθουμε πάλι σε τρεις μήνες για επανεξέταση. Θυμωσα... «Τι λές γιατρε; Εμένα μου είπαν ότι θα μείνει παράλυτος και εσύ με διώχνεις; Που να πάω; Να πάω σπίτι μου σαν να μην έχει γίνει τίποτα; » του είπα. «Να πάτε σπίτι σας κυρία μου. Κανένα παιδάκι δε μένει παράλυτο από Perthes τη σήμερον ημέρα. Όλα ανιμετωπίζονται. Είναι όμως στην αρχή και πρέπει πρώτα να το παρακολουθήσουμε»

Δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ ή να αγχωθώ. Τέλοσπαντων, ο γιατρος - ένας καταπληκτικός άνθρωπος- μας καθυσήχασε και φύγαμε αποφασισμένοι ότι έπρεπε να το παλέψουμε. Στην αρχή κάναμε έλεγχο κάθε 3μήνες, μετά κάθε 6, μετά κάθε 9 και εδώ και τρία χρόνια επισκεπτόμαστε τι Παίδων μία φορά το χρόνο όπως και θα συνεχίσουμε μέχρι τα 15, όπως μας είπε ο γιατρός.

Ο βασιλιάς μου δε χρειάστηκε ούτε αγωγή, ούτε παρέλυσε, απλά μόνο ακτινογραφίες βγάζαμε και τον έβλεπε ο γιατρός όποτε μας έλεγε. Η ανακούφισή μας όταν φεύγαμε ήταν απερίγραπτη.Κάθε φορά παρακαλούσα τι θεό να γυρισουμε σπίτι μας με το μωρό μας. Σήμερα ο γιος μας είναι 10 ετών, γερός, δυνατός, ένα υπέροχο μοναχοπαίδι με απίστευτες ευαισθησίες και καλοσύνη, τρομερός μαμάκιας (καμαρώνω και καυχιέμαι για αυτό), παίρνει μέρος σε αθλητικές δραστηριότητες, όπου μέχρι πρότινος του είχαν απαγορευτεί και εγώ σαςν περήφανη μαμά τον λατρεύω και τον καμαρώνω και συνειδητά λέω σε όλους ότι είναι όλη μου η ζωή.

Δε φαντάζομαι τη ζωή μου δίχως αυτόν. Θεωρώ ότι δεν είμαι η τέλεια μαμά αλλά προσπαθώ... Γιατί τι είναι μάνα τελικά; Μία συνεχής βρύση αγάης και φροντίδας για το μεγαλύερο θαύμα, τη ζωή. Να αγαπάτε τα παιδιά σας. Είναι το στήριγμά μας στις δύσκολες στιγμές, είναι η περηφάνια και το καμάρι μας!