«Το αγοράκι μου ξεπέρασε κάθε προσδοκία... κάθε φορά που κάναμε εξετάσεις, έβγαινε νικητής!»

Αυτό το εξάμηνο ενώ ξεκίνησε με τεράστια χαρά κοιτάζοντας το θετικό τεστ που κρατούσα στα χέρια μου, συνοδεύτηκε με μεγάλη ταλαιπωρία, θλίψη και πολύ κλάμα, τόσο κλάμα που στο τέλος στέρεψα. Ήμουν δυο μήνες κλεισμένη σχεδόν στο σπίτι κάνοντας εμετούς όλη μέρα, δεν μπορούσα ούτε νερό να πιω, από την αφυδάτωση είχα γίνει σταφίδα κι εκεί που ο σύζυγος περίμενε να ρθει η Κυριακή για να τον συνοδεύσω σε κάποια παραλία κι ο μικρός με τραβολογούσε να βρω τα φτυαράκια του εγώ παρακαλούσα να ρθει γρήγορα ένα ασθενοφόρο να με πάρει και να κλειστώ σε ένα νοσοκομείο με ορούς να βρω την ησυχία μου.

Είχα τρομερή αδυναμία, σχεδόν σερνόμουν κι είχα παραμελήσει τελείως το γιο μου. Είχα χάσει τον εαυτό μου, δεν ήμουν εγώ αυτή, εντάξει έχω περάσει τέτοια κρίση παλαιότερα αλλά αυτό που έζησα αυτό το καλοκαίρι ήταν το κάτι άλλο...σαν να μπήκε κάτι μέσα μου και να με κυρίευε! Χωρίς να υπάρχει κάτι συγκεκριμένο αλλά και με πολλές αιτίες όπως ότι μάθαμε για κάποιες οικονομικές εκκρεμότητες που δεν γνωρίζαμε με έκαναν να πανικοβληθώ και να αγχωθώ τόσο πολύ για το μέλλον μας που κλείστηκα τελείως στον εαυτό μου. Ήταν κάτι που το είχα τρομερή ανάγκη κι ευχαριστώ όλους αυτούς που το σεβάστηκαν και μου έδωσαν χώρο και χρόνο να ηρεμήσω.

Μέσα σε αυτούς κι ο άντρας μου...ήρωας ! Κι εκεί που τα πράγματα άρχισαν λίγο να στρώνουν κι έσκασα το πρώτο χαμόγελο ήρθε η ώρα της αμνιοπαρακέντησης (που έκανα όχι λόγω ηλικίας αλλά επειδή κάποιες μετρήσεις στην αυχενική διαφάνεια ανησύχησαν το γιατρό μου) ενώ αρχικά αρνιόμουν να κάνω λόγω πιθανής αποβολής. Έκατσα πέντε μέρες στο κρεβάτι με την αγωνία και το φόβο να με κυριεύουν αλλά όταν άκουσα από το γιατρό μου πως το παιδί δεν έχει σύνδρομο down άνοιξα φτερά να πετάξω.

Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω γιατί αλλά παλαιότερα είχα μπει ουκ ολίγες φορές στη διαδικασία να σκεφτώ αν θα μπορούσα να μεγαλώσω ένα παιδί με σύνδρομο down και πάντα μέσα μου μία φωνή μου έλεγε "φυσικά και μπορείς, έχεις τόση αγάπη να δώσεις..." Σε αυτές τις πέντε μέρες λοιπόν ενώ φυσικά παρακαλούσα το θεό να μην έχει τίποτα το παιδί, δεν ήμουν όμως κι απόλυτη για το τι θα έκανα αν τελικά είχε.

Αν με κούρασε κάτι στον πρώτο χρόνο ζωής του Παύλου αυτό ήταν το τάισμα του. Έπρεπε να καθαρίζεις, να αποστειρώνεις, να λιώνεις, να μαγειρεύεις συγκεκριμένα πράγματα, κάθε δύο τρεις ώρες η ίδια διαδικασία, κάθε μέρα, μπιμπερό, κουταλάκια, μπολάκια, σαλιάρες και πάντα να κουβαλάς μαζί σου ζεστό αποστειρωμένο νερό.

Στις πρώτες μας οικογενειακές πλέον διακοπές στην Κατερίνη συνάντησα στο ξενοδοχείο που μέναμε μία οικογένεια με τέσσερις γιους. Ο ένας από αυτούς είχε σύνδρομο down αλλά υπήρχε τόση αγάπη, τόση αυτοπεποίθηση και τρυφερότητα από όλους που δεν σε άφηνε η οικογένεια να σκεφτείς το παραμικρό. Κάνανε μπάνιο στην πισίνα κι ο ένας βοηθούσε τον άλλο με τόση αγάπη...θυμάμαι έκλαψα εκείνο το απόγευμα και ζήτησα από το θεό να με συγχωρέσει που έχω ένα υγιέστατο παιδί αλλά γκρινιάζω μερικές φορές.

Την επόμενη μέρα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου συναντήσαμε μία άλλη οικογένεια που είχε ένα γιο σε αναπηρικό καροτσάκι και με εμφανή νοητικά προβλήματα. Πρέπει να ήταν κοντά στα 20 κι η μαμά του τον τάιζε καρτερικά στο στόμα....
Στις επόμενες μας διακοπές στη Σύρο κάτσαμε να φάμε σε ένα ταβερνάκι. Ο γιος μου όπως πάντα δεν μπορούσε να κάτσει ήσυχα, πείραζε συνέχεια τα πράγματα στο τραπέζι και σηκωνόταν κάθε τρεις και λίγο κι εμείς τον κυνηγούσαμε. Μόλις αρχίσαμε να εκνευριζόμαστε που δεν μας άκουγε καθόλου και χαλούσε το ήρεμο γεύμα μας ήρθε κι έκατσε μία οικογένεια στο διπλανό τραπέζι. Είχαν δυο κόρες και η μία καθόταν σε αναπηρικό καροτσάκι κι είχε κι αυτή εμφανή νοητικά θέματα.

Παρήγγειλαν κι όσο περίμεναν να σερβιριστούν η κόρη τους έβγαζε περίεργες κραυγές μα παρόλο που όλο το μαγαζί γύρισε και κοιτούσε, όπως κάνουμε σχεδόν όλοι απροκάλυπτα φέρνοντας σε δύσκολη θέση κι αμηχανία τον άλλον, δεν φαινόταν να απασχολεί την οικογένεια και καθώς οι ίδιοι έδειξαν πως είναι κάτι φυσικό σαν να έκαναν και τους υπόλοιπους να το δουν έτσι.

Όταν τελικά ήρθε το φαγητό και η μάνα αλλά κι η αδερφή βοηθούσαν το κορίτσι να φάει. Ένιωσα για δεύτερη φορά πως αυτά τα περιστατικά δεν έγιναν τυχαία μπροστά μου, αφενός για να πάψω την γκρίνια και τα ουφ κι αφετέρου ίσως να προετοιμαστώ για κάτι που με περίμενε στο μέλλον, δείχνοντας μου αληθινά παραδείγματα.

Μετά την μπόρα με την αμνιοπαρακέντηση ηρεμήσαμε και ξαναμπήκαμε στα σίγουρα και στα δεδομένα ότι το παιδί είναι μια χαρά όμως μετά από λίγες μέρες ένα τηλεφώνημα ήρθε να μας διαψεύσει.Κόντεψε να μου πέσει το ακουστικό όταν άκουσα τη φράση "το παιδί έχει πρόβλημα" κι ας μην ξέραμε ακόμη τι ήταν αυτό ακριβώς. Τρέξαμε με το Θοδωρή να πάρουμε τα αποτελέσματα και αμέσως φύγαμε για τη γενετίστρια που μας είχε προτείνει ο γιατρός μας. Την ακούγαμε τρομαγμένοι και τρεμάμενοι και φύγαμε από εκεί σχεδόν λιπόθυμοι.

Μία γενετική ανωμαλία με ελλείψεις σε χρωμοσώματα ήταν κάτι μη αναστρέψιμο κι αυτό μας έκανε να καταρρεύσουμε. Τρέχαμε απο γιατρό σε γιατρό, παίρναμε συμβουλές και γνώμες, κάναμε πολλές εξετάσεις και οι περισσότεροι μας έλεγαν να διακόψουμε την κύηση. Όλο αυτό ήταν κάτι που δεν χώραγε ο νους μου. Πως θα μπορούσα να σκοτώσω αυτό το μωρό, βρισκόμενη ήδη στον πέμπτο μήνα, που με τόση λαχτάρα προσπαθούσα να αποκτήσω; Εκείνο το διάστημα έγινα ράκος, έκλαιγα όλη μέρα, ήμουν χαμένη, δεν με ένοιαζε τίποτα και κανένας, το μυαλό μου κόντευε να τρελαθεί, δεν σταματούσε να σκέφτεται, δεν μπορούσα να κοιμηθώ.Και τότε άρχισα να ψάχνω βαθιά μέσα μου και να ψάχνω την δική μου αλήθεια.

Δηλαδή σκεφτόμαστε να μην κρατήσουμε το μωρό για να μη βασανίζεται αυτό ή μόνο τον εαυτούλη μας σκεφτόμαστε; Ελα τώρα, πες την αλήθεια, εσύ δεν αντέχεις κυρίως, τον εαυτό σου βάζεις σε πρώτη φάση μπροστά που θα κουραστείς, θα αγχωθείς, θα στεναχωριέσαι και δεν θα αντέχεις να βλέπεις το παιδί σου να πονά ίσως ή να κάνεις κάποιες πιθανές θεραπείες κλπ κλπ μπλα μπλα μπλα.

Με κυρίευε το συναίσθημα λέγαν όλοι, το κεφάλι μου δεν είχε λογική μα κι έτσι να ήταν εγώ είμαι η μάνα του, εγώ το νιώθω μέσα στα σπλάχνα μου πως θα μπορούσα να σκέφτομαι λογικά; Μόνο η μάνα αγαπά ανιδιοτελώς, μόνο αυτή. Κάναμε κι άλλες εξετάσεις, συναντήσαμε κι άλλη μία γενετίστρια για δεύτερη γνώμη και πέσαν κι άλλα θέματα στο τραπέζι πιο σοβαρά και τότε ο Θοδωρής πέρασε στην απέναντι όχθη κι ένιωσα μόνη.

Περάσαμε διάφορες φάσεις όλο αυτό το διάστημα κι ένιωθα πως είτε μέσα από όλο αυτό θα βγούμε πιο ενωμένοι κι αγαπημένοι είτε θα μας διαλύσει και θα χωρίσουμε. Άλλες φορές αγκαλιαζόμασταν και κλαίγαμε μαζί μοιρολογώντας κι άλλες ήταν πιο ψύχραιμος, σκεφτόταν λογικά κι έλεγε να μην συνεχίσουμε άλλο για να μη βασανίζεται αργότερα το παιδί και στα μάτια μου φάνταζε τόσο σκληρός..

Ήμουν η μόνη που ήθελα να κρατήσω αυτό το μωρό κι ήξερα πως με την πρώτη υπόκυψη, με το που θα έλεγα πως τα παρατάω κι εγώ οι περισσότεροι θα ήταν διατεθειμένοι να τρέξουν και την ίδια μέρα για να γίνει η διακοπή ισχυρίζοντας πως αυτό είναι το σωστό. Νομίζω όμως πως σε τέτοιες περιπτώσεις δεν υπάρχει σωστό και λάθος παρά μόνο ακους την καρδιά και το ένστικτο σου.

Κι έτσι καθώς περνούσαν οι μέρες και βλέποντας κάποια καλά αποτελέσματα, τουλάχιστον έτσι όπως τα αξιολογούσαμε εμείς ως γονείς, αρχίσαμε να κάνουμε πάλι όνειρα κι αποφασίσαμε οριστικά κι αμετάκλητα να συνεχίσουμε πιο δυναμικά αυτή τη φορά και να αντιμετωπίσουμε κάθε τυχόν δυσκολία παίζοντας βέβαια ρώσικη ρουλέτα αφού τα πάντα πλέον είναι βάση πιθανοτήτων και ποσοστών.

Όμως τελικά μέσα από όλη αυτήν την φουρτούνα έγινα πιο δυνατή, και πιο ψύχραιμη. Αφού ο θεός επέλεξε να μου τον στείλει έτσι, έτσι πρέπει να τον δεχτώ κι από εκεί και πέρα όλα για κάποιο λόγο γίνονται, όλοι αψεγάδιαστοι είμαστε πια; Είμαι σίγουρη πως δεν θα μετανιώσουμε για αυτήν μας την απόφαση και μακάρι να δικαιωθούμε κιόλας.

Ήταν την Παρασκευή 24 Γενάρη 2014 στις 7:30 το πρωί όταν μας άφησε το ταξί στην είσοδο του Έλενα. Εγώ με διαστολή 4, τρομοκρατημένη κι αγχωμένη κι ο Θοδωρής χλομός με τη βαλίτσα μου στο ένα χέρι και το "μαγικό" χαρτάκι στο άλλο. Με προετοίμασαν σε ένα χώρο λίγο "κρύο" κι απρόσωπο αλλά ευτυχώς ήταν το μόνο σημείο του μαιευτηρίου που με έκανε να νιώσω έτσι.

Οι υπόλοιποι χώροι ήταν φιλόξενοι, ζεστοί, με ανθρώπους που σου χαμογελούσαν και σου έσφιγγαν το χέρι, με ανθρώπους που σε έκαναν να νιώσεις ασφάλεια , σου έδιωχναν το άγχος, δεν ξέρω πως αλλά σαν να ήταν οικογένεια μου, σαν να τους ήξερα χρόνια, ένιωσα άνετα και οικεία. Ο Θοδωρής πάντα δίπλα μου, να μου σφίγγει το χέρι και να μου δίνει δύναμη που πραγματικά τον είχα τόση ανάγκη και χαιρόμουν απίστευτα που το ζούσαμε για δεύτερη φορά μαζί όλο αυτό. Γεννάμεεεεε! Οι πόνοι δυνάμωναν κι ήταν αβάσταχτοι , μαρτύρησα χωρίς επισκληρίδιο. Για να αναστηθείς όμως πρέπει να σταυρωθείς πρώτα.

Αξίζει τον κόπο, αξίζει κάθε λεπτό, κάθε εικόνα, κάθε φράση που βγάζεις απο το στόμα σου εκείνη την ώρα. Όταν αντίκρισα το μωρό τα ξέχασα όλα, μα το θεό όλα... Ήταν καλά το παιδί μου, ήταν άρτιο και τόσο όμορφο! Οι αδερφές μου μόλις με είδαν διέκριναν μια ηρεμία και μια λάμψη στο πρόσωπο μου, ήταν αυτό, η ανακούφιση... Πήγα στο δωμάτιο χαρούμενη, ανακουφισμένη, έκανα μπάνιο, έφαγα παστίτσιο κι αυτό ήταν!

Ναι geo τα κατάφερες! Αυτό ήταν, τελείωσε! Χαλάλι όλη αυτή η ταλαιπωρία, όλη η στεναχώρια, οι αϋπνίες, το κλάμα, η κατάθλιψη, η αγωνία...ξέχασε τα όλα! Σε λατρεύω, σε λάτρεψα από την πρώτη στιγμή, δεν χορταίνω να σε κοιτώ, δεν χορταίνω να σε μυρίζω, ναι είχε δίκαιο η φίλη μου Άννα που σε χαρακτήρισε "αγγελικό μωρό".

Τις μέρες που θα καθόμουν στο μαιευτήριο φανταζόμουν πόσο πολύ θα μου έλειπε ο Παύλος κι έλεγα πως θα έριχνα μαύρο δάκρυ. Αναρωτιόμουν πως θα μπορούσα να αγαπήσω κάποιον άλλο πέρα απο αυτόν. Κατά ένα περίεργο τρόπο αυτό δεν συνέβη. Αφενός γιατί ήξερα πως περνά καλά με παππουδογιαγιάδες και ξαδέρφια κι αφετέρου γιατί μου πήρε τα μυαλά το νέο μέλος.

Ο Παύλος την ίδια μέρα το απογευματάκι με επισκέφθηκε ενθουσιασμένος, φωνάζοντας αδερφούλη μου, μωράκι μου, τον κρατούσε, τον χάιδευε, γελούσε, ανέβαινε στο κρεβάτι μου κι ανυπομονούσε να του αλλάξουμε πάνα και να γυρίσουμε όλοι μαζί σπίτι. Όταν τον αντίκρισα μου φάνηκε τεράστιος, σχεδόν γίγαντας. Τον παρατηρούσα...πόσο μεγάλο κεφάλι έχει, τα χέρια του, ψυχή μου μεγάλωσες!

Οι μέρες κυλούσαν βασανιστικά αργά, σε αντίθεση με τη γέννα του Παύλου που φοβόμουν να γυρίσω σπίτι, τώρα δεν κρατιόμουν, ήθελα να μπω στο σπίτι μου όσο πιο σύντομα γινόταν. Το ίδιο πρωί του γυρισμού, λίγο πριν πάρουμε εξιτήριο, τηλεφωνώ στο γιο μου για μια καλημέρα πριν πάει σχολείο. -Μαμά όταν γυρίσω απ' το σχολείο θα είσαι σπίτι με τον αδερφό μου; -Ναι αγάπη μου -Μου το υπόσχεσαι; -Ναι μωρό μου -Μαμάααααα -Τι; -Μη ξαναφύγεις ποτέ! -Στο ορκίζομαι!

Το ίδιο απόγευμα και βράδυ χωρίς να δω κάτι περίεργο στη συμπεριφορά του γέμισα ενοχές, ένιωθα πως θα εκραγώ, με έτρωγε μέσα μου κάτι...Τον πρόδωσα! Ναι, αυτό ακριβώς νιώθω, σαν να τον έχω προδώσει συναισθηματικά κι αυτός φαινόταν σαν να μην έτρεχε τίποτα, σαν να μην πείραξε κανείς την απέραντη προσοχή που του είχαμε και το απόλυτο δόσιμο, ακόμη και στα υλικά αγαθά όπως το οτι απο εδώ και πέρα θα πρέπει να μοιράζεται ας πουμε το δωμάτιο του.

Άραγε πόσο αληθινό είναι όλο αυτό; Πόσο θα διαρκέσει; Τον αγκαλιάζω σφιχτά, τον φιλάω, "Παύλο θέλω να ξέρεις κάτι, να ξέρεις πως σε αγαπάω πιο πολύ απο το μωρό". Με κοιτά κατάματα και μου απαντά επικριτικά: "Μαμά θέλω να αγαπάς το ΙΔΙΟ και το μωρό!" Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία απο το να κρατάς στα χέρια σου αυτό το πλάσμα που μεγάλωνε μέσα σου, στα σπλάχνα σου. Κλαίω απο χαρά κι ευχαριστώ το θεό και το σύμπαν που συνωμότησε στην γέννηση αυτού του παιδιού δίνοντας μου την απαραίτητη δύναμη , φωτίζοντας με να πάρω την σωστή απόφαση, την απόφαση ζωής.

Θα δανειστώ μια έκφραση που άκουσα χθες στην εκπομπή Πρωταγωνιστές, "Εγώ το έκανα αυτό; Νιώθω σαν σούπερ ήρωας!" ...Ναι εντάξει είμαστε όλοι πολύ χαρούμενοι που το μωρό φαινοτυπικά είναι καλά. Είναι μία σημαντική αρχή για το ξεκίνημα της ζωής του και είναι μια νίκη τουλάχιστον όσον αφορά τα πρώτα αναφερθέντα συμπτώματα που αφορούσαν δυσμορφίες και πιθανά χειρουργεία λόγου της έλλειψης κάποιων χρωμοσωμάτων.

Στις 4 μέρες που έμεινα στο μαιευτήριο τον εξέτασαν 5 παιδίατροι, ένας παιδοουρολόγος κι ένας παιδοχειρουργός κι όλοι μας είπαν, εκτός από τον χειρουργό, πως κατά 99% το παιδί δεν θα έχει κανένα απολύτως πρόβλημα. Ο τελευταίος με σουφρωμένα φρύδια μας ανέφερε: "Μην καθησυχάζεστε, παρακολουθήστε το, ψάξτε το" Φυσικά υπήρχαν κι άλλα θέματα που έπρεπε να ερευνήσουμε όπως για παράδειγμα την σωστή ανάπτυξη του, τις ορμόνες του, αιματολογικά χαρακτηριστικά, τα όργανα του... μέχρι τότε ξέρω πως δεν θα ηρεμήσουμε. Ο μικρός όμως είναι μαχητής, δεν το λέω μόνο εγώ, άσε που φαίνεται δηλαδή!

Επισκεπτόμαστε τη γενετίστρια μας στο παίδων, στο τμήμα γενετικής, στο Χωρέμειο, η καλύτερη στο είδος της. Με το που μας αντικρίζει θαρρείς και τα μάτια της λαμπυρίζουν, γελούν, σαν να μας συγχαίρουν που γεννήθηκε αυτό το παιδί. Ήταν η μόνη αισιόδοξη, η μόνη που με τον τρόπο της, χωρίς να το πει άμεσα, μας έλεγε κρατήστε το, μη φοβάστε κι η χαρά της φάνηκε στα μάτια της απόλυτα. Τον εξετάζει και τον βρίσκει άψογο! Κοιτάζει τον μπαμπά Θοδωρή, ο οποίος δεν έχει βγάλει άχνα τόση ώρα παρά μόνο παρατηρεί, και του λέει πειραχτικά: " Μπαμπά κάνει μπαμ ότι έχεις αδυναμία σε αυτό το παιδί, πρόσεχε μη το καταλάβει ο Παύλος! " Μερικές φορές δεν χρειάζεται να μιλάς, μιλούν τα μάτια...

Μας κλείνει ραντεβού για τον επόμενο μήνα και μας εξηγεί με κάθε λεπτομέρεια το σχεδιάγραμμα των εξετάσεων ήρεμα και ψύχραιμα. Μας χαιρετά και τότε ήταν η στιγμή που άνοιξε η πόρτα και συγκλονίστηκα. Ο χώρος αναμονής ήδη είχε γεμίσει κόσμο από γονείς με παιδιά. Παιδιά με παραπάνω δάχτυλα, με ενωμένα δάχτυλα, με διάφορα και σπάνια σύνδρομα που ούτε τα ονόματα τους δεν θυμάμαι, με περίεργα κεφάλια, με περίεργα μάτια.

Ω θεέ μου, ήταν κάπως τρομακτικό, κάπως απότομο, κάπως παρηγορητικό, λίγο από όλα δεν ξέρω τι ακριβώς ένιωσα πάντως γέμισα συναισθήματα όλων των ειδών. Νιώθω να πνίγομαι, κρατιέμαι μην κλάψω, κοιτάζω το Θοδωρή να πάρω δύναμη μα βουρκωμένος είναι κι αυτός. Αφήνουμε τα δάκρυα μας να κυλήσουν κι εγώ νιώθω την ανάγκη έχοντας αγκαλιά το πανέμορφο μωρό μου να γονατίσω εκεί μπροστά και να προσευχηθώ απόλυτα, να ευχαριστήσω ολοκληρωτικά εσένα Θεέ μου που μου τον χάρισες.

Στάθηκα τυχερή μέσα στην ατυχία μου... Να ελπίζετε φίλοι μου, να ρισκάρετε, να μην φοβάστε! Πιστεύεις σε θαύματα; Χθες ήταν μια μέρα από αυτές, από τις δύσκολες που παρακαλάς και εύχεσαι γιατί φοβάσαι το μετά, που τα γόνατα σου κόβονται, που δυσκολεύεσαι να αναπνεύσεις, που είσαι χλωμός, που χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου, που το μόνο που θες είναι να διαφυλάξεις τα χαμόγελα της οικογένειας σου.

Χθες ήταν η τελευταία και πιο σημαντική εξέταση του μωρού μου... "Πρώτη φορά βλέπω στη ζωή μου κάτι τέτοιο..." ψέλλισε η γιατρός κι εμείς με το Θοδωρή κοιταχτήκαμε συνωμοτικά. Τότε είναι που θυμήθηκα πως όλοι μου έλεγαν είστε νέοι θα κάνετε άλλο παιδί, μην στεναχωριέστε, διακόψτε την κύηση κι ούρλιαζα μέσα μου όχι εγώ δεν θέλω άλλο παιδί, αυτό το παιδί θέλω. "Αποκλείεται να συμβεί αυτό που φοβόμαστε" έλεγα μέσα μου δυνατά, α π ο κ λ ε ί ε τ α ι ! Κι έτσι έγινε! Το αγοράκι μου ξεπέρασε κάθε μου προσδοκία, ξεπέρασε τα όρια γιατί κάθε φορά που κάναμε ένα πακέτο εξετάσεων έβγαινε νικητής και μας έκανε να κλαίμε από χαρά κι ανακούφιση.

Και κοίτα τώρα...αν αυτό δεν είναι θαύμα τότε τι; Γιατί όταν σου λένε με απόλυτη σιγουριά πως ο συνδυασμός αυτών των χρωμοσωμάτων θα σε οδηγήσει ή εδώ ή εκεί ή παραπέρα και τελικά δεν συμβαίνει τίποτα από όλα αυτά μόνο αυτό δεν μπορείς να πιστέψεις; Πως μια ανώτερη δύναμη συνέβαλε σε όλο αυτό; Πως η τεράστια και χειμαρρώδης αγάπη μας για αυτό το πλάσμα κατέστρεψε την κωλοαλυσίδα; Σε λατρεύω μικρούλι, τώρα και για πάντα!