«Τη στιγμή που εισέπνεα τη νάρκωση,προσευχήθηκα "Θεέ μου,κράτησέ με ζωντανή για να δω την κόρη μου"»

Μου έκανε ψηλάφιση τραχήλου, μου είπε πως ήταν ακόμα ψηλά αλλά με τη δική του ψηλάφιση μπορεί να είχαμε κάποιο αποτέλεσμα ακόμα και το ίδιο απόγευμα,κάτι που δεν πολυπίστεψα, μιας και ήμουν ήδη πολύ κουρασμένη από την παράταση της εγκυμοσύνης... Γυρνώντας σπίτι μου κατά τις 12, άρχισαν κάτι ψιλά πονάκια, τη μια ανά 5′ και διαρκούσαν μια ώρα, την άλλη συνεχόμενος πόνος κι αυτός μια ώρα...

Το απόγευμα λέω στον άντρα μου να πάμε στο νοσοκομείο να με δουν και το πολύ πολύ αν δεν είναι η ώρα να γεννήσω, να πάμε καμιά βόλτα μετά. Έκανα το μπάνιο μου, καλλωπίστηκα και ξεκινήσαμε για το μαιευτήριο στις 19:30,χωρίς να έχω πάρει μαζί μου ούτε τη βαλίτσα,ούτε τις εξετάσεις μου,ούτε τίποτα... Ήμουν σίγουρη ότι θα επιστρέφαμε άπραγοι... Με βάζουν στον τοκογράφο,είχα διαστολή 2 εκατοστά και συσπάσεις ανά 5′ αλλά επειδή ήμουν πρωτότοκος και ήταν σχετικά απαλές, δεν τις πολυκαταλάβαινα... Μου λένε "είσαι έτοιμη να γεννήσεις??",τι άλλο να κάνω;

Έρχεται μια μαία, αρχίζει να με ετοιμάζει, 2 γυναικολόγοι μου παίρνουν ιστορικό και πηγαίνω στην αίθουσα τοκετού στις 21:00. Ο άντρας μου πετάχτηκε μέχρι το σπίτι και έφερε όλα τα απαραίτητα και έτσι δεν μπόρεσα να τον δω πριν μπω στην αίθουσα. Το καλό ήταν ότι ήμουν η μόνη που γεννούσα εκείνο το βράδυ και όλο το προσωπικό ασχολιόταν μαζί μου, η μαία που είχε βάρδια μου έκανε λίγη παρέα και χαζογελούσαμε και γενικά ήμουν πολύ χαλαρή, με τους πόνους μου σε πολύ ανεκτό σημείο.

Μέχρι τις 23:00 η διαστολή είχε πάει στο 3 και οι πόνοι είχαν αυξηθεί ελάχιστα και πιστεύαμε ότι θα πήγαινε πολύ μακριά η βαλίτσα... Μέσα σε 30′ όμως,η διαστολή πήγε στο 7, μου έσπασαν τα νερά, έκανα εμετό γιατί είχα φάει αργά το απόγευμα και με έπιασε τρομερό τρέμουλο,τόσο που δεν μπορούσα να συγκρατήσω τον εαυτό μου.

Οι πόνοι μου δυνάμωσαν πάρα πολύ και άρχισα πια να μην μπορώ να τους ανεχτώ,ψιλοφώναζα και βογκούσα και τρανταζόταν όλο το σώμα μου. Την ώρα εκείνη φτάνει ο γιατρός μου και ο άντρας μου του έβαλε τις φωνές. Τελικά μπήκε και ο άντρας μου μέσα. Προσπαθούσε να μου φτιάξει τη διάθεση, μου γελούσε αλλά χωρίς ιδιαίτερο αποτέλεσμα, μιας και ήμουν σε άσχημη κατάσταση... Μου κάνουν την επισκληρίδιο και χαλαρώνω και περιμένουμε να γίνει τέλεια η διαστολή για να αρχίσουμε τις εξωθήσεις. Ξαφνικά όμως οι παλμοί της μπέμπας μου άρχισαν να πέφτουν, μου βάζουν οξύμετρο και διαπιστώνουν ότι μειώνεται και το οξυγόνο στον εγκέφαλό της... Ο γιατρός μου μου λέει "Κορίτσι μου θα πάμε για καισαρική".

Μέσα σε 5′ με είχαν ετοιμάσει, δεν έχω ιδέα πόσα άτομα έτρεχαν γύρω μου εκείνη την ώρα... Δεν προλαβαίναμε να περιμένουμε να δράσει η δόση της επισκληριδίου για την καισαρική και έτσι μου έκαναν ολική αναισθησία. Τη στιγμή που εισέπνεα τη νάρκωση,προσευχήθηκα "Θεέ μου,κράτησέ με ζωντανή για να δω την κόρη μου"...και κοιμήθηκα... Στις 02:28 22/12 γεννήθηκε το παιδί μου. Αυτό που θυμάμαι ξυπνώντας είναι ότι η φωνή μου ήταν πολύ βραχνιασμένη, κρύωνα και έκανα τρομερή προσπάθεια να ανοίξω τα μάτια μου,να τους δείξω ότι είμαι καλά για να μου φέρουν το μωρό μου.

Την κόρη μου, μου την έφερε στην αγκαλιά η μαμά μου (επειδή είναι παιδίατρος ήταν μέσα στο χειρουργείο, όχι όμως την ώρα που με άνοιγαν...), μετά μια μαία μου την έβαλε στο στήθος...