«Αν και όλοι έλεγαν ότι είμαστε ανήλικοι για να πάρουμε αποφάσεις για το μωρό μας, ήμασταν η μάνα και ο πατέρας του...»

Όταν ήμουν 15 χρονών είχα μία σχέση με ένανα συνομήλικό μου και στα 16 έμεινα έγκυος. Ήμουν προς το τέλος της δευτέρας λυκείου. Φοβόμουν πάρα πολύ να το πω στη μαμά μου. Οι γονείς μου ήταν σε διάσταση, είχαν αφάνταστα προβλήματα, η μαμά μου ετοιμόρροπη και έπινε χάπια κατάθλιψης. Φοβόμουν και για τις αντιδράσεις της αλλά και για την υγεία της!

Είχαν περάσει 6 μήνες και δεν το είχαμε πει σε κανένας, ούτε φαινόταν κάτι. Τεντωνόμουν και ρουφούσα την κοιλιά μου... Είχα κάνει πολλές χαζομάρες για να το αποβάλλω, αλλά αυτό το μωρό είχα βάλει πείσμα να γεννηθεί!

Μπροστά στη μαμά μου προσπαθούσα να είμαι καλά, πάνω από όλα για εκείνη και για να την εμψυχώνω στα δικά της προβλήματα και κάθε βράδυ περίμενα μέχρι να κοιμηθεί για να πάω και εγώ στο δωμάτιο μου και να κλαίω μέχρι το πρωί.

Ήταν 15 Αυγούστου όταν είπαμε ότι πρέπει επιτέλους να το πούμε μίας και οι γονείς του φίλου μου το είχαν μάθει λίγες μέρες πριν. Από το δωμάτιό μου μέχρι το δωμάτιο της μαμάς μου φαινόταν ένα τεράστιο βουνό που έπρεπε να ανέβω. Όταν της το είπα, έκλαιγε γιατί το περνούσα εγώ όλο αυτό και δεν είχε καταλάβει τίποτα για να με βοηθήσει. Κατά τα άλλα αγαπούσε το φίλο μου και απλά στενοχωριόταν που θα έμπαινα από νωρίς στα βάσανα.

Το επόμενο πρωί μαζί με το φίλο μου και τη μητέρα μου, πήγαμε σε γυναικολόγο ο οποίος μας επιβεβαίωση για την προχωρημένη κατάσταση της εγκυμοσύνης. Δε θα ξεχάσω ποτέ όταν ήρθε και μου είπε «έλα πάρε την πρώτη φωτογραφία του μωρού σου!». Το ίδιο απόγευμα ήρθε ο μπαμπάς μου πίσω στο σπίτι και αποφάσισαν να ξαναείναι με τη μαμά μου μαζί προκειμένου να μου σταθούν και οι δύο!

Στις 18 Αυγούστου ο Χριστόδουλος και εγώ αρραβωνιαστήκαμε! Τα σχολεία ξεκίνησαν και συνεχίσαμε κανονικά, τελειόφοιτοι και οι δύο. Στις 16 Οκτωβρίου έγινα 17 και στις 12 του επόμενου μήνα γεννήθηκε ο μικρός μας Δήμος!

Οι ανατροπές όμως δε σταμάτησαν εδώ. 13 Δεκεμβρίου το μωρό μου διαγνώσθηκε υδροκέφαλο. Δύο μέρες να καθυστερούσαμε θα το χάναμε, μας είπαν.Πήγαμε στην Κύπρο και μέσα σε ένα μήνα έγιναν 6 χειρουργεία. Αποφασίσαμε να πάμε Ελλάδα, όπου έγιναν ακόμα 2 χειρουργεία για μία μόνιμη βαλβίδα.

Ήμουν μόλις 17 χρονών, αλλά πάνω από όλα ήμουν μάνα! Το που βρήκα τη δύναμη, μόνο μία μάνα μπορεί να το καταλάβει. Η πίστη μου έσωσε το μωράκι μας! Αν και όλοι έλεγαν ότι είμαστε ανήλικοι για να πάρουμε τις αποφάσεις για το μωρό μας, αλλά ήμασταν η Μάνα και ο Πατέρας του! Μέχρι σήμερα ο Δήμος μας έχει κάνει 9 χειρουργεία, το τελευταίο φέτος στις 15 Μαρτίου, είναι όμως μία χαρά! Η μάνα δεν έχει σημασία πόσο χρονών είναι. Παίζει όμως ρόλο το τι μάνα σε μεγάλωσε και η αλήθεια είναι ότι αν δεν είχα κοντά μου όλους αυτούς δεν θα ήμουν εγώ τώρα μάνα.