«Όλοι μου έλεγαν ότι η εγκυμοσύνη δεν πονάει, όμως εγώ πονούσα καθημερινά»

Ο γιατρός πολλές φορές δεν ήξερε τι να μου πει. Οι πόνοι δεν έφευγαν και σαν να μην έφτανε αυτό, ανέβασα και ζάχαρο. Ό,τι αγαπούσα σαν συνήθεια, έπρεπε και αυτό να το κόψω και ας ήτανε μια μικρή παρηγοριά. Στο τέλος της συμβίωσής μας, ανέβασα και πίεση. Μου είπανε ότι είναι δύσκολα τα πράγματα.

«Απελπίστηκα, έκλαψα, βασανίστηκα... και ήρθες εσύ! Σαν την άνοιξη μέσα στο καταχείμωνο, πιο γρήγορα απ' ότι περίμενα. Σαν να ήθελες να με απαλλάξεις από όλα αυτά τα προβλήματα. Έξω χιόνιζε, όμως μέσα στο σπίτι μας, είχε έρθει η άνοιξη. Ο ήλιος έλαμπε και ζέσταινε την ψυχή και καρδιά μου.

Σε αγάπησα πριν σε γνωρίσω, όμως ειλικρινά το τι ένιωσα όταν σε κράτησα στα χέρια μου, είναι απερίγραπτο. Κάτι που εύχομαι να νιώσει κάθε γυναίκα. Για εμένα είσαι ο δικός μου Απόλλωνας.»

Με φωτίζει ,με αναζωογονεί και με κάνει να χαίρομαι και να ξεχνάω κάθε πόνο. Πλέον δεν υπάρχει πόνος, μόνο χαρά και φως στη ζωή και την ψυχή μου.

«Σε αγαπώ»