«Πριν ενάμισι χρόνο ο πιο μικρός Έλληνας μετανάστης ήρθε στον κόσμο. Ένα αγόρι αδύναμο αλλά με δυνατή θέληση για επιβίωση»

Θα πω μόνο αυτό: Έπρεπε να περιμένω δυο μέρες...Γιατί ; Ήθελε το χρόνο του. Είναι η ιστορία του, η ζωή του. Η ζωή μας. Ένα μελαχρινό σοκολατένιο αγοράκι σε μια χώρα της κεντρικής Ευρώπης να ξεχωρίζει από όλα τα άλλα καραφλά, ξανθοκόκκινα γαλανομάτικα βρεφάκια. Ένα αγόρι αδύναμο αλλά με δυνατή θέληση για επιβίωση. Μακριά από το σπίτι του, τη χώρα που μας μαθαίνει τι σημαίνει ελληνική οικογένεια, προσπαθεί να επιβιώσει και να συνυπάρξει σε ένα κόσμο αντιθέσεων. Μεγαλώνει σε ένα τρίγλωσσο περιβάλλον, γίνεται πολίτης του κόσμου. Γίνεται ο ορισμός του Ευρωπαίου. Δε θα μάθει πώς είναι να μεγαλώνει με παππού και γιαγιά, θείους, θείες και ξαδέρφια. Θα μάθει όμως να συναναστρέφεται με καλούς ανθρώπους. Αυτό μοναδικό του κριτήριο και όχι η εθνικότητα, το χρώμα, η θρησκεία. Θα μάθει να είναι Έλληνας στην ψυχή και το πνεύμα χωρίς να το φωνάζει στις εθνικές σχολικές γιορτές (Γιατί τα πιο σημαντικά παραμένουν ανείπωτα!). Πιθανότατα, όταν πηγαίνει διακοπές στην Ελλάδα , θα χλευάζεται για την ξενική προφορά του, αλλά αυτός θα ξέρει ότι η διαφορετικότητα αντιμετωπίζεται και απορριπτικά. Θα μάθει να την δέχεται, να την συγχωρεί και να την ξεπερνά προς όφελός του. Δε θα είναι το τροχοπέδη του αλλά το έλκηθρο προς την τελείωση του. Θα είναι το νέο μοντέλο του Έλληνα, ένα δυνατό κλαδί στο ευρωπαϊκό δέντρο. Και θα γίνουν όλα... Αρκεί να έχει το χρόνο του... Όλοι μας θέλουμε το χρόνο μας. Ένας βασικός λόγος εξάλλου που οι άνθρωποι κάνουν παιδιά είναι αυτός, να κερδίσουν τον χρόνο. Γι' αυτό, ας σεβαστούμε, παρακαλώ, τον χρόνο του καθενός αρχίζοντας απ' τα παιδιά μας!