«Ήθελα να μπω στο μυαλό του παιδιού μου, να δω τι είναι χαλασμένο και να το φτιάξω...»

Έχεις νιώσει πότε να σταματάει ο χρόνος; Να θες να ανοίξεις την πόρτα να φύγεις και μόλις την ανοίγεις να αντικρίζεις τοίχο; Αυτή ήταν η πρώτη μου νύχτα, το πρώτο μου όνειρο μετά την διάγνωση του μωρού μου. Διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή. ..έτσι έγραφε... Τι είναι αυτό; Τι είναι αυτό που στερεί από μια μάνα το βλέμμα του παιδιού της; Την αγκαλιά του ...την φωνή του; Και κάπου εκεί ξεκινάει το ταξίδι μας...φουρτούνα η θάλασσα μου μα ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται...Να αγαπήσεις αυτό που φοβάσαι πιο πολύ...τη θάλασσα που θέλει να σε πνίξει!

Όχι...η θάλασσα δεν είναι ο αυτισμός, ποτέ δεν ήταν...Η θάλασσα είναι η τρομαγμένη μου ψυχή, είναι η αγωνία για το αύριο, το άγνωστο που έρχεται να σου δείξει ότι τίποτα πια δεν είναι αυτονόητο....είμαι εγώ...

Απρίλιος του 2009. Γυρνώντας από την ψυχολόγο που έκανε την πρώτη αξιολόγηση στον Αλέξανδρο. ...Δεν τελείωνε ο δρόμος, δεν ήθελα να γυρίσω σπίτι, δεν ήθελα να μου μιλάει κανείς...

Ο Αλέξανδρος ήταν πάντα ένα δύσκολο παιδί. Έκλαιγε συνεχεία, δεν εκτελούσε εντολές, δεν άντεχε τους έντονους θορύβους, δεν έτρωγε καλά, δεν έπαιζε με άλλα παιδιά, δεν μιλούσε...εκτός από το να ονοματίζει τις μάρκες των αυτοκινήτων...

Με κοιτούσε λίγο κι όταν το έκανε ένιωθα το βλέμμα του να με διαπερνά... Το δικό μου παιδί δεν έμοιαζε με κανένα....λες και είχε πλάσει έναν δικό του κοσμο και κούρνιαζε εκεί.Δεν στεκόταν πουθενά, δεν μπορούσα να τον αλλάξω ρούχα, δεν μπορούσα να του διαβάσω παραμυθία. Λες και δεν ήταν εκεί, λες και δεν καταλάβαινε τα λόγια μου.

Αυτισμός μας είπε η ψυχολόγος. ...Αργότερα έμαθα ότι το μπρος πίσω που έκανε με το σώμα του δεν ήταν χορός ταν στερεοτυπία, Ότι το αγαπημένο του παιχνίδι , ένα μπλε τιμόνι που του πήρε η θεία του και λάτρευε να το γυρνάει συνέχεια ήταν εμμονή. Η ικανότητα του να αναγνωρίζει τις μάρκες των αυτοκινήτων από τα σήματα ήταν η μηχανική μνήμη των αυτιστικών. Και να φανταστείς ότι όλοι τον καμάρωναν γι αυτήν του την ικανότητα...

Τι έξυπνο παιδί που έχετε... έλεγαν όλοι. Εγώ όμως δε μπορούσα να επικοινωνήσω με το παιδί μου... σαν να μην ήταν εκεί... σαν να μιλούσα στο κενό. Οι μόνες στιγμές που ένιωθα κοντά του ήταν όταν τραγουδούσα. Τον έπαιρνα αγκαλιά και στύλωνε τα μάτια του στο στόμα μου... και εκείνος επαναλάμβανε όλες τις καταλήξεις από τις λέξεις. Αργότερα έμαθα ότι αυτό ήταν ηχολολαλία.

Θα μάθει ποτέ να μιλάει; Θα δουλέψει ποτέ; Θα κάνει οικογένεια; Θα γίνει ποτέ σαν τα άλλα παιδιά; Κάθε βράδυ οι ίδιες σκέψεις, τα ίδια ερωτήματα να μου στερούν τον ύπνο, την ξεγνοιασιά, τη χαρά της μάνας να βλέπει το παιδί της να μεγαλώνει.

Έπαιρνα αγκαλιά το μωρό μου και θρηνούσα. Ήθελα να μπω μέσα στο μυαλό του, να βρω τι είναι χαλασμένο και να το φτιάξω. «Όχι το παιδί μου! Όχι το παιδί μου! Θα τους βγάλουμε όλους ψεύτες! Μη φοβάσαι μωρό μου!» σκεφτόμουν όμως μέσα μου έτρεμα... Έτρεμα τα λόγια των δικών μου που με έβγαζαν τρελή. «Δεν έχει τίποτα το παιδί. Εσύ να πας σε γιατρό» μου έλεγαν. Μήπως είχα δίκιο; Έτρεμε το αύριο.

Και βούλιαζα... όλο και πιο βαθιά... Και ήθελα να φωνάς «Όχι άλλο! Αφήστε με ήσυχη!» Πάμε στο πρώτο κέντρο. Άκουγα το παιδί μου να φωνάζει πίσω από την κλειστή πόρτα. 'Ηθελα να σπάσω την πόρτα και να τον πάρω μακριά.

Πέρασε ένας χρόνος και επιτέλους κατάφερα να δω πόσο λάθος ήταν η παρέμβαση και πόσο έπαιξαν με τη ψυχή του παιδιού μου... με τη ζωή μας. Άρχιζα να διαβάζω για όλα αυτά που φοβόμουν. Έπρεπε να βρω τη δύναμη, τη γνώση για να τον βοηθήσω.

Ψάχνω δεύτερο κέντρο και... μπίνγκο! Για πρώτη φορά μετά από ένα χρόνο βρήκα έναν άνθρωπο να μου μιλα με κατανόηση...δεν έφταιγα εγώ! ΔΕΝ ΕΦΤΑΙΓΑ ΕΓΩ!!!!Και μέσα σε ενάμιση μήνα ο Αλέξανδρος άνθισε...η ηχολαλία μειώθηκε, άρχισε να απαντάει σε ερωτήσεις και σταματησε να με χτυπά. Κάθε του κατάκτηση , κάθε του λέξη για μένα ηταν γιορτή!

Για φαντάσου....κάθε μέρα είχαμε γιορτή! Άνοιξε τα φτερα του και πέταξε...Ποσο αγαπούσα αυτά τα μάτια που με κοίταζαν με αγάπη πια! Πόσο ανάγκη είχα να τον νιώσω κοντά μου! Ποσο όμορφη ηταν η φωνή του!

Νοέμβριος του 2011... Ο μικρός μου ο Χρήστος εδώ και λιγο καιρό σταμάτησε να μιλάει, σταμάτησε να με κοιτάζει, σταμάτησε να εκτελεί εντολές. Έρχεται στο σπίτι η λογοθεραπεύτρια και η ψυχολόγος και ο Χρήστος μου κι αυτός στο φάσμα. Δεν μπορουσα να κλαψω...δεν μπορούσα να μιλήσω... Τον κοίταζα και του χάιδευα το κεφάλι και θρηνούσα το ζωντανό παιδί μου, το δεύτερο παιδί μου για δεύτερη φορά στη ζωή μου... Πως θα βρω τη δύναμη να νικησω ξανά; Για δεύτερη φορά;

Παναγιά μου, μάνα όλων των μανάδων, δώσε μου δυναμη....βοήθησε με να γίνω η μάνα που τους αξίζει! Νοέμβριος του 2014...Ο Αλέξανδρος στην γ δημοτικού. Ένα παιδί οχι σαν όλα τα άλλα... ένα παιδί ξεχωριστό. Με την ζωηράδα του, τα ταλέντα του, τις παραξενιές του, την αγαπημένη του που θα παντρευτεί το 2025 και θα κάνουν 5 παιδιά.

Ο Χρήστος στο νηπιαγωγείο αρκετα βελτιωμένος...με ενα χαμόγελο σαν αστέρι που φωτίζει τα σκοτάδια αυτού του κόσμου. Με κάποιες εμμονές και δυσκολία στη δημιουργία μεγάλων προτάσεων. Τα παιδιά μου...ο λόγος που αναπνέω, η ζωή μου όλη μες στα μάτια τους! Αυτα τα μάτια που πάλεψαν τόσο πολύ για να με κοιτάξουν....τωρα λάμπουν! Δεν τον φοβήθηκα τον αυτισμό, εμένα φοβήθηκα...

Τον αυτισμό τον αγάπησα, τον πήρα αγκαλια, τον νανούρησα, του τραγούδησα...αγάπησα τα παιδιά μου γι αυτο ακριβώς που είναι κι έκαψα όλες τις δικές μου προσδοκίες... Έπρεπε να σπάσω τον εαυτό μου σε εκατομμύρια μικρα κομμάτια και να με συναρμολογήσω απο την αρχή.

Να γινω η μάνα τους...ο άγγελος τους....Και τα άφησα ελεύθερα να μάθουν να πετούν μακριά απο τη φυλακή της υπερπροστατευτικής αγάπης μου, αφού πρώτα έσπασα τη δική μου φυλακή...

Συστατικα: Αγάπη, ελευθερία, αποδοχή, πίστη... Ετσι γίνονται τα θαύματα! Αυτο ήταν το μαγικό μας φίλτρο. Γιατί ο άνθρωπος μέσα απο την απόγνωση βρίσκει τη δύναμη οχι μονο να σταθεί όρθιος αλλα να μεταλλαχθει. Και ο σταυρός δεν ειναι πια σταυρός αλλα σοφία, ανάσταση... ειναι κουραγιο.

Δυνατές μες στην αδυναμία μας, κάθε μια απο εμάς κάνουμε κάθε μέρα υπέρβαση ψυχής! Γράφω για σένα που κλείνεις το φως και κλαις με δακρυα που δεν λυτρώνουν αλλα πνίγουν. Γράφω για σενα που φοβάσαι οτι φοβήθηκα κι εγω.

Για σένα που στέκεσαι μόνη και απορείς....γιατι...γιατι σε εμένα; Δεν θα σου πω να μην ακους κανένα...θα σου πω να ακούς οτι ακούγεται... ρούφα απο όλους τους ειδικούς και κράτα αυτά που χρειάζεσαι...

Εσυ, η αγάπη σου, το ένστικτο σου θα σε κανει πιο ειδικό απο καθε "ειδικό". Ακου το παιδί σου με την καρδιά ...ακολουθησε το. Μόνο του θα σου δείξει το δρόμο για να το φτάσεις. Ζήσε την κάθε στιγμή ξεχωριστά, αγάπησε οτι σου φέρνει η ζωή στο διάβα της. Ολα έρχονται για κάποιο λογο και οσο δυσκολο κι αν φαντάζει αγάπησε το. Πιάσε το χέρι του παιδιού σου με αγάπη και σιγουριά. Στάσου δίπλα του, αποδέξου το ετσι όπως ειναι ....και να δεις που ολα θα γίνουν. ...μαγικα!

Απο εμενα, τον Αλεξανδρο, τον Χρήστο... από τα λάθη μας και απο τα σωστά μας, μια ευχή... Άνοιξε την καρδιά σου και σκάψε βαθιά...όσο κι αν αυτο πονέσει, εκεί θα βρεις την νεραϊδόσκονη που θα κάνει τα φτερά σας να πετάξουν! Καλόο σας ταξίδι!