«Πήγαμε στο γιατρό να ακούσουμε την καρδούλα του μωρού μας. Ξαφνικά δύο καρδούλες, δύο ανθρωπάκια, δύο ψυχούλες!»
Ήρθε η στιγμή να κρατήσω το θετικό τεστάκι στο χέρι μου... Μα τί χαρά, γέλια, δάκρυα! Στον πρώτο υπέρηχο όλα πήγαιναν τέλεια, αλλά κάτι μου έλεγε ότι δεν είναι ένα...
Πάμε να ακούσουμε καρδούλα, τσακ τσάκ, δύο καρδούλες! Δύο ψυχούλες, μία λέξη, ευτυχία! Σε γενικές γραμμές είχα μία καλή εγκυμοσύνη. Από το πουθενά ήρθε η ώρα να γεννήσω! Μυ είπαν ότι πρέπει να πάω Θεσσαλονίκη γιατί στην εδώ στην επαρχία δεν αναλάμβαναν τόσο μικρά μωρά.
Μπαίνω κατευθείαν στο ασθενοφόρο και θέε μου, τι πόνος! Νόμιζα ότι θα γεννούσα εκείνη τη στιγμή. Ο γιατρός τα είχε παίξει! Υπομονή φτάνουμε, μου έλεγε και το άκουσα πάνω από 30 φορές!
Μπροστά περιπολικό, πίσω εμείς, πιο πίσω ο άντρας μου με το συγγκενολόι και ακόμα πιο πίσω και άλλο περιπολικό. Είχαμε περάσει όλα τα κόκκινα της πόλης.
Με το που φτάνουμε στο νοσοκομείο, νιώθω κάτι να καίει. Ολική ρήξη πλακούντα. Μπαίνω κατευθείαν χειρουργείο, και αν και αγχωμένη, ένιωθα ότι όλα θα πάνε καλά! Με ναρκώνουν και το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι «Ξύπνα κορίτσι μου! Να σου ζήσουν τα μωράκια σου!»
Ο θεός έβαλε το χέρι του και πήγαν όλα καλά! Επειδή ήταν πολύ μικρά, μπήκαν κατευθείνα θερμοκοιτίδα. Έκανα τρείς μέρες να τα δώ, κάτι που μου κόστισε πολύ. Δύο μικρά πλασματάκια που δεν πίστευα ότι είναι δικά μου! Κατάξανθα με μπλε ματάκια!
Πρώτα πήραμε τη μία στο σπίτι και μετά από 12 μέρες πήραμε και την άλλη, που ταλαιπωρήθηκε αρκετά. Κόλλησε λοίμωξη στοην εντατική και κοντέψαμε να τη χάσουμε. Την αεροβαφτίσαμε και η χάρη των Αγίων μέσα σε ένα απόγευμα τν έσωσε.
Από τότε πέρασαν 2,5 χρόνια και έχω και τις δύο κούκλες μου στην αγκαλιά μου, υγιείς και χαρούμενες. Σήμερα λέγομαι μαμά εξαιτίας αυτών των κοριτσιών!
