Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που έπαιξες με το παιδί σου;

Πότε ήταν η τελευταία φορά αλήθεια που παίξατε μαζί με το παιδί σας; Πότε ξεκαρδιστήκατε στα γέλια; Πότε ήταν η τελευταία φορά που ενοχλήσατε τον γείτονά σας εξαιτίας της διασκέδασης;

Να σας πω την αμαρτία μου, εγώ είχα καιρό να κάτσω στο πάτωμα οκλαδόν και να παίξω με την κόρη μου. Άρχισα όμως να συνειδητοποιώ ότι έτσι, αφήνοντάς τη να παίζει μόνη της, δεν δημιουργούσα αναμνήσεις μαζί της. Γι' αυτό και τον τελευταίο χρόνο άρχισα ξανά να συμμετέχω στο παιχνίδι μαζί της. Κυλιέμαι στο πάτωμα. Βρυχώμαι σαν λιοντάρι. Κάνω την κακιά μάγισσα. Κάνω το μωρό της. Κάνω τη φίλη της. Παίζουμε κρυφτό. Την κυνηγάω και γενικότερα μέσα από όλα αυτά τα παιχνίδια ρόλων και μη, έγινα και εγώ ξανά παιδί μαζί της.

Η καθημερινότητα και ο κόσμος των ενηλίκων με έκαναν να ξεχάσω την ουτοπία στην οποία η ζει ένα παιδί. Τον υπέροχο μαγικό κόσμο που μπορεί να δημιουργήσει με τη φαντασία του και τη συντροφιά των γονιών του.

Αυτό βλέπω ότι το κάνουν και αρκετές φίλες μου. Όπως για παράδειγμα η Εύα. Με τον μικρό της γιο Ιωάννη, κάθεται αρκετές ώρες στο πάτωμα και παίζει μαζί του δημιουργώντας έναν φανταστικό κόσμο με τη βοήθεια των LEGO® DUPLO®, δωράκι που έκανα εγώ στον μικρό με αφορμή τα γενέθλιά του. Με το πυροσβεστικό του φορτηγό σβήνει τις φωτιές που ανάβουν οι δράκοι στην κουζίνα, συλλαμβάνει κακοποιούς και τους στέλνει στο αστυνομικό τμήμα για να τους βάλει στη φυλακή και με τον ερπυστριοφόρο εκσκαφέα του φτιάχνει δρόμους και ανοίγει λακκούβες για να πιάσει τους δεινόσαυρους που έχουν κάνει την εμφάνισή τους στην πόλη όπου έχει δημιουργήσει στο σαλόνι του σπιτιού του.

Γι' αυτό λοιπόν ακόμη και αν γυρνάτε από τη δουλειά στο σπίτι εξουθενωμένοι, παιχνίδια όπως τα LEGO® DUPLO® ίσως σας δώσουν εκείνη την ώθηση που χρειάζεστε ώστε να προσπαθήσετε να παίξετε με τα παιδιά σας, να γίνετε και εσείς έστω για λίγο ξανά παιδιά και να ενισχύσουν τη μεταξύ σας σχέση.